Nog één week!

Het aftellen is begonnen! Nog eventjes, dan zijn de drie maanden voorbij en stap ik op het vliegtuig richting Nederland. De tijd is voorbij gevlogen, en wat heb ik hier veel gezien, ontdekt en geleerd.

Ik was gebleven bij het hele verhuisverhaal. Op zondagochtend ga ik eerst nog met Judith naar de kerk, een lange zit van bijna 3.5uur. Weer heel anders dan de kerk waar ik eerder geweest was. Bij thuiskomst is er dan toch enige beweging. Ze zijn bezig de meubels te verhuizen en ook ik zet mijn spullen klaar. Na een heel gedoe uiteindelijk verhuisd naar een mooi huis in de wijk deux mille dix (2010). Wel iets meer afgelegen, maar wel een mooi nieuw huis. 's Avonds hebben we een afscheidsetentje van Judith, haar twee maanden zitten er alweer op! Als we net ons eten hebben besteld valt de stroom uit en begint het ontzettend hard te regenen en onweren. Eigenlijk hebben we wel honger dus na een tijdje besluiten we ergens anders heen te gaan waar wel stroom is. Gillend door de regen, in een taxi die zo kapot was zodat mijn voeten helemaal nat werden. Het was weer een heel avontuur!

Op maandag ga ik dus alleen naar de kliniek, de bedoeling is op de fiets. Maar mijn fiets staat in een schuur en mijn gastmoeder weet niet waar ze de sleutel gelaten heeft, ook weer typisch Afrika zullen we maar zeggen. Ik kom uiteindelijk een halfuur te laat bij de kliniek, maar ook dat is hier heel gewoon. Er wordt niks van gezegt.

Op dinsdag ga ik naar de basisschool in het dorp voor de wondzorg. 's Middags breng ik stoffen naar de tailleur. Het is snikheet op de fiets, maar het houdt me in beweging. Daarnaast trek ik veel bekijks. Soms wordt ik zelfs aangemoedigd door de Afrikaanse mannen langs de kant van de weg. Soms heel irritant, soms brengt het een lach op m'n gezicht.

Het werken in de kliniek is wel iets anders nu Judith er niet is. Normaal gesproken konden we onderling praten als we vonden dat de Afrikaanse mannen weer eens raar deden, nu komt het op mezelf aan wat niet verkeerd is, maar wel even wennen.

Op woensdag heb ik weer pech met m'n fiets, lekke band. Gelukkig belt Fofana de baas van de kliniek snel iemand om de band te laten maken. Maar ook donderdag zit het niet mee, de andere band is nu lek! Dit wordt opgelost door het werkmannetje die nu bij ons thuis werkt. Toch wel handig hoor, die werkmannetjes.

Na het werk op donderdag neemt Fofana me mee om wat te gaan drinken. Natuurlijk vertelde hij er vantevoren niet bij dat het dan wel om bier zou gaan! Aangezien het voor mij niet normaal is om om 12.00 aan het bier te gaan sla ik dit eerst af, maar dat wordt niet echt op prijs gesteld. Dus dan toch, aan het bier. Een uur later en een liter bier verder. Iemand vanuit de kliniek belt, er is nog iemand met een wond! Of ik de wond nog wil behandelen. Gelukkig voel ik me nog redelijk nuchter, daarna ga ik naar huis voor een fijne siësta.

Op vrijdag is weer wondzorg en op zaterdag doe ik helemaal niks, ziek van de warmte. Op zich hou ik het steeds nog goed vol, maar op sommige dagen wil je alleen maar onder de ventilator liggen en vooral niet teveel doen. Op zondag gaat het weer wat beter. Zondag is inmiddels zwembad-dag geworden, heerlijk! Daarna lekker eten. Er is hier een oude Libanees die een oogje op me heeft, midden in het restaurant komt hij naar me toe om een kus te vragen. Nicole en Marie natuurlijk heel hard lachen, ik weet niet waar ik het zoeken moet en iedereen heeft inmiddels de ogen op ons gericht. Ik besluit de man natuurlijk geen kus te geven en dan laat hij ons met rust.

In de nieuwe werkweek besluit ik van het geld dat Judith en ik nog over hadden een soort staande ventilator te kopen voor in de operatiezaal. Er kan water in gedaan worden waardoor er koele lucht wordt verspreid, maar niet zo heftig als met een airco. Lijkt me perfect voor het kleine operatie zaaltje!

Bij het afleveren is het eerst even afwachten of ze blij zijn. Ze pakken het apparaat meteen uit en willen het gaan testen, maar een dankjewel kan er nog niet meteen vanaf. Op woensdag verteld de dokter me dat hij niet blij is, de ventilator is volgens hem niet koud genoeg. Een airco was beter geweest! En eigenlijk is mijn reactie hierop verontwaardiging, boosheid. Een airco is hartstikke duur, en het apparaat dat ze gekregen hebben is prima! Ik uit mijn boosheid door te zeggen dat ik zijn reactie heel onaardig vind. Als ze niet blij zijn, kunnen we er vast een andere kliniek erg blij mee maken! Op donderdag begint hij er weer over. Als ik mijn tas pak en mijn ongenoegen laat blijken biedt hij uiteindelijk excuses aan. Fofana en Solo leggen me uit dat de dokter een flapuit is, en dat hij niet altijd nadenkt voordat hij iets zegt. Nou, dat is me duidelijk geworden. En ondanks dat ik weet dat we het uiteindelijk allemaal voor de patiënten doen die in de kliniek behandelt worden, ben ik er even helemaal klaar mee.

Op zaterdagochtend ga ik naar de tailleur om de kleding op te halen, maar ook hij heeft last gehad van de stroomuitval. Tegenwoordig zo ongeveer de helft van de dag. Ik geloof dat de stroomuitval in jaren niet zo veel gwweest is. Dus we spreken af dat ik eind van de middag terugkom, dan is het wel klaar! Ik fiets een rondje centrum, drink koude cola, eet een lekker broodje en houdt vervolgens na een koude douche een siësta. Om 17u ben ik weer bij de tailleur. Natuurlijk had ik kunnen weten dat het nog niet af zou zijn. Gelukkig is het hier gezellig. Ik wacht tot 19u. Dan valt de stroom weer uit, het is donker geworden en er kan niet meer gewerkt worden. Later maar weer terugkomen!

Op zondag weer zwembad, lekker eten en relaxen zodat ik op maandag weer met frisse moed aan het werk kan gaan, mijn laatste werkweek in de kliniek. Best gek. Eerst lijken drie maanden best lang, en nu ineens ben ik aan het aftellen en komt het besef dat ik volgende week weer thuis ben. Een warme douche kan nemen, onder een dekbed kan slapen en vooral, iedereen weer kan zien.

Op maandag is er gelukkig een andere dokter in de kliniek die wél heel erg blij is met het nieuwe koelsysteem. Hij bedankt me uitvoerig en natuurlijk alle mensen die geld gedondeert hebben! Vervolgens lacht hij me wel weer heel hard uit als ik mijn fiets pak. Het blijft hier een raar gezicht. Waarom zou je als blanke hier in de hitte fietsen als je ook gewoon op een brommer kunt rijden? Want wat duidelijk is, een blanke huidskleur wordt geassocieerd met geld. Dat is natuurlijk ook de reden dat er regelmatig huwelijksaanzoeken komen van de Afrikaanse mannen. Ik houd mijn verhaal dat ik getrouwd ben nog steeds redelijk goed vol, wat ervoor zorgt dat ze het redelijk snel opgeven.

In de kliniek zijn ze deze week goed op schik, al laten ze regelmatig doorschemeren dat ze het absoluut niet leuk vinden dat ik weg ga. Terwijl ik dit schrijf zit ik op het mooie nieuwe terras van de kliniek. Mijn laatste werkdag hier. Vanavond geven ze een afscheidsetentje. Dan wordt het allemaal toch wel heel echt. Ik kijk er ontzettend naar uit om terug te gaan naar huis, maar wat zal ik de levensstijl hier ook gaan missen.

La vie en Afrique!

Ik ga verhuizen! Of in ieder geval daar lijkt het op, al twee weken lang. Geen gekke dingen zoals de vorige keer, maar samen met mijn gastfamilie. Maar laat ik weer beginnen waar ik gebleven was, de zondag aan het zwembad.

Die zondag ging ik dus samen met Judith en Nicole naar het zwembad. Niet zozeer om alleen te zwemmen, maar ook om te proberen een beetje bruin te worden. Na drie naanden Afrika kun je niet even blank thuiskomen als dat je vertrokken bent. Maar dat klinkt makkelijker dan het is. We zijn in de warmste maand van het jaar aanbeland en dat is te merken aan alles! Dus vooral de schaduw en het verkoelende water opzoeken. 's Avonds kijk ik samen met mijn gastzusje Ana naar een smurfenfilm en dan is het weekend weer voorbij, op naar een weekje werken in de kliniek.

We krijgen op maandag veel complimenten. Alle mensen vinden het rode hek mooi en vinden het er meteen al meer als een kliniek uitzien. Een vrouw met een dikke vinger krijgt een beetje lidocaïne ingespoten waarna meteen het mes erin gezet wordt. Auw! De vrouw weert zich kranig maar o wat moet ze veel pijn hebben. In de nacht is er weer geen stroom, zoals bijna iedere nacht. Zonder ventilator slapen is eigenlijk niet te doen. Soms wissel ik halverwege de nacht van tshirt omdat de eerste nat is geworden van het zweet. Ieuwww.

Na de enorm warme nacht meld Judith zich ziek. Nornaal gesproken kan ik bij Judith achterop de brommer naar de kliniek. Vandaag pak ik mn fiets! De heenweg de normaloe route, benieuwd als ik ben zoek ik op google maps de afstand, 7km, netjes dacht ik. Maar dan zie ik op de kaart dat er ook een route tussendoor moet zijn die vele malen sneller is. De terugweg besluit ik die route te nemen, en wonder boven wonder kom ik minstens een keer zo snel thuis aan! Een goede ontdekking:)

's Middags ga ik langs de tailleur om m'n broek op te halen. Na twee uur wachten en een broek die te krap genaaid is besluit ik een taxi te nemen naar huis, voordat het donker wordt, en later deze week terug te komen. Onderweg zie je hier altijd zoveel. Ezels die geslagen worden.., kindjes die in blote kont in het zand spelen. Plassende kindjes midden op straat. Kindjes van een jaar of zes die alweer met een ander kindje op hun rug rondlopen..

Woensdag is het rustig in de kliniek. Een vrouw die de dag ervoor nog heel erg ziek was en een bloeddruk van 60/40 had was alweer een stuk opgeknapt en zag er al veel beter uit. Die middag gaan we weer aan de slag om te verfen. Dit keer blauw op de deuren en ramen. Een gezellige middag. 's Avonds is er stroom. Wiehoeee.

Donderdagochtend weer naar de kliniek. Regelmatig zijn er operaties maar ondanks dat de operatiekamer mooi is opgeknapt blijft het er enorm warm. Respect voor de twee mannen die hier aan het werk zijn, ik zou het niet kunnen. In de middag voor de laatste keer Franse les. In de avond gaan we naar een concert. Typisch afrikaans, een gezellige boel. Leuk om meegemaakt te hebben!

De volgende dag naar banankélédaga, wondzorg op de basisschool. De middagen doe ik nog steeds rustig aan. De ereader is een uitvinding, er zijn al heel wat boeken gelezen.

Zaterdagochtend ga ik samen met Judith naar het muziek museum. Dit klinkt meer als dat het is. Het was vooral zweten geblazen en proberen een beetje te begrijpen wat de vriendelijke Afrikaan ons wilde vertellen. Na een uurtje is het mooi geweest, tijd om vocht aan te gaan vullen.

's Middags een uitje met gastzujse Ana en haar vader Mamadou. We gaan in zijn supersnelle auto naar guinguetta om heerlijk aan het water te zitten en kippenpoten te eten. We besluiten om vervolgens nog te gaan zwemmen. Tijdens het keren van de auto bedenkt Mamadou dat ik ook wel kan rijden, natuurlijk stribbel ik eerst tegen. Ik heb inmiddels acht weken geen auto meer gereden en deze auto is toch wel wat anders dan ik gewend ben. Maar hij dringt eropaan en voordat ik het weet rij ik ervandoor. Natuurlijk mag ik even uitproberen hoe snel die is, leuk! Bijna weer in Bobo aangekomen overweeg ik de auto aan de kant tezetten zodat we kunnen wisselen. Het verkeer op de fiets trotseren is al een uitdaging. Laat staan in zo'n dikke auto. Maar goed, we hebben onze bestemming bereikt en hij was erg te spreken over mijn autorijkunsten, fijn! Nog even afkoelen in het zwembad en dan naar huis. Zoals het nu lijkt maandag verhuizen.. ik ben benieuwd want echte plannen maken houden ze hier niet zo van geloof ik.

Op zondag ga ik naar het verjaardagsfeestje van Judith! Niet omdat ze jarig is, maar omdat haar gastfamilie bedacht heeft dat het leuk is om haar Burkinese verjaardag te vieren nog voordat ze weggaat. Muziek, lekker eten, stroomuitval, een tweeling van een 1 jaar en 5 maanden die bier te drinken krijgt van hun vader (en niet een beetje!). Al met al een leuke avond. Al is dat van de stroomuitval en bierdrinkende tweeling natuurlijk niet zo leuk.

Maandag ga ik alleen naar de kliniek. Op mn fietsje de korte route! Ik trotseer een stel overstekende koeien, hier de normaalste zaak van de wereld, maar op mn rode fiets voelt het toch niet heel prettig. Deze ochtend heb ik veel werk te doen! Onder andere een grote beenwond. In de wachtruimte ruik ik de wond al van een paar meter afstand. Maar natuurlijk laat ik me niet meteen kennen en begin het oude, ontzettend vieze verband af te rollen en wat ik dan zie is voor mij schrikbarend. Tijdens het afwikkelen vallen er tientallen maden van ongeveer een cm per stuk uit het verband. Ik begin al te roepen ce pas bon, ce pas bon! Wat zoiets betekent als, het is niet goed! Maar dan leggen ze me uit dat ze ze er zelf ingestopt hebben voor de wondgenezing. Opzich een geruststelling maar het maakt het er niet minder vies om! De wond ziet er voor zo'n grote beenwond opvallend schoon uit maar ik ben blij dat ik de maden er niet weer opnieuw hoef tussen te stoppen. Wond schoonmaken en opnieuw verbinden, en wat ben ik de man dankbaar die alle maden bij elkaar gezocht heeft. Brrrr. Achteraf schrijf ik dit met een glimlach.

Die middag heeft Marie de Nederlanders die op het moment in Bobo zijn uitgenodigd om bij haar thuis koningsdag te vieren! Dat is natuurlijk niet verkeerd aangezien het toch jammer is om dat te missen.

Dinsdag, woensdag en donderdag zijn er weer operaties in de kliniek. De temperatuur in dit hokje loopt zo hoog op dat het zweet van de operateur letterlijk op de patiënt druppelt. We willen dus eigenlijk nog gaan kijken naar de mogelijkheid naar het kopen van een kleine airco die dan tijdens de operaties gebruikt kan worden.

Donderdagmiddag hebben we een uitje met onze Franse lerares Ilonka. Judith vertrekt 4 mei en dit is een soort afsluiting. We gaan naar de plek waar ooit een dierentuin is geweest, maar tegenwoordig alleen nog Lolita, een gorilla woont. In de avond vind het afscheid van Judith in de kliniek plaats. Er worden boompjes geplant als soort van dank voor ons werk en het investeren in de kliniek. Als we ooit terugkomen kunnen we zien hoe ze gegroeid zijn. Er is voor heerlijk eten gezorgd en het is fijn om te merken hoe dankbaar ze zijn.

Vrijdag is het de dag van de arbeid. De scholen zijn dicht. We gaan wel naar het dorp om te kijken of er wonden zijn die verzorgt kunnen worden. Het dorp is echt weer een ander leven op zich. Ik kan het niet bescrijven. Het is ontzettend minimalistisch. Ze hebben zo weinig. Het is vermoeiend om hier te zijn.

Na de siësta is er ineens een soort verbouwing aan de gang, wat denk ik betekent dat we gaan verhuizen. Maar ja, je weet het hier maar nooit. De helft van de inboedel staat inmiddels buiten. De kasten worden leeggegaald, ook die op de kamer waar ik slaap. Een kast vol met kleding van Ana. Tijdens het leegruimen gaat een ontzettend dikke muis ervandoor. Gelukkig meteen richting de deur. Gillend spring ik op het bed, waarna mijn gastmoeder me hartelijk toelacht, of uitlacht. Fijn dat ik niet wist dat ik al die tijd een kamer deelde met deze dikzak.

Op zaterdagochtend ga ik samen met Judith naar de markt om stof te kopen voor iets moois voor Ieteke en Marianne. Ieteke weet wat ze wil en heeft me een foto gestuurd. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant noeilijk om te vinden wat ik wil. Opnieuw zweten geblazen. We worden geholpen en nadat ik een foto laat zien van de juiste kleur worden we de hele markt overgenomen naar uiteindelijk een perfect stofje! Ook voor Marianne vind ik een hele mooie, Afrikaans maar niet té. Perfect! Helemaal blij vervolgens cola drinken en een hamburger eten. Ik ben benieuwd hoe het ervoor staat met de verhuizing.

Helemaal niks dus. Geen beweging. De halve inboedel staat nog precies op hetzelfde plekje. De hele dag wordt er verder niks uitgespookt terwijl er volgens mij nog genoeg te doen valt! We zullen zien, mijn koffer staat startklaar en ik ben gelukkig erg flexibel ;).

Ik ben benieuwd, dat we gaan verhuizen staat vast. Wanneer blijft nog even spannend. Wat voor huis is ook nog een vraagteken. De reden weet ik wel en die is als volgt: Mamadou, de rijke (heel erg rijke) vader van Ana heeft een plek nodig om zijn was te laten drogen. Daarom heeft hij bij hem in de buurt een huis geregeld, zodat daar de was kan drogen! Goed, bijzonder. Ikzelf had denk ik een andere oplossing gezocht.

En ondanks dat het heel goed met me gaat, begin ik er naar uit te kijken om weer richting Nederland te gaan. Maar nu eerst, genieten van de tijd die ik hier nog ben. Ik schrijf dit allemaal op en eigenlijk is er dan nog zoveel meer te vertellen, dat moet dan maar bij thuiskomst! :).

Al 7 weken van huis!

Ik ben over de helft! Voor mij vliegt de tijd voorbij. De afgelopen twee weken ben ik samen met Judith druk geweest met het opnkappen en werken in de kliniek. En ik zeg, het resultaat mag er zijn. Daarnaast ben ik hier vaak moe en futloos, de warmte lijkt alleen maar erger te worden. Als het al dik 40 graden in de schaduw is, wil ik niet eens weten hoe warm het in de zon zal zijn.

Dinsdag, al bijna twee weken geleden, krijgen we de eerste offerte voor het opknappen van de kliniek. Deze is onder andere voor het netjes maken van alle buitenmuren, het betegelen van het toilet en het terras. We geven goedkeuring en al snel komt er een ezel met het werkmateriaal aan. We kunnen van start! Nou ja, de werklui. Tegelen is, denk ik, niet echt mijn ding. Tevreden kijken Judith en ik toe hoe er in de openlucht sauna hard gewerkt wordt.

Woensdag komen we weer in de kliniek en blijkt dat er de vorige dag nog hard gewerkt is. Bijna alle buitenmuren zijn al met een soort cement bewerkt. In de kliniek komen af en toe mensen binnen gelopen voor een consult. Het werktempo hier is toch wel anders dan in Nederland en dat blijft wennen. Hard werken is hier niet aan de orde. En met de warmte hier is dat misschien ook niet zo verkeerd. Af en toe krijgen zowel Judith als ik een zweetaanval. Zaak is dan om rustig te gaan zitten en vooral niet te gek te doen. Solo, de schoonmaker wil met alle liefde koud water voor ons kopen halverwege de ochtend. Dan kunnen we ons vochtverlies weer iets aanvullen.

Op donderdag kan ik helaas niet naar de kliniek. Ik heb de hele week al buikloop, maar in deze situatie is het onmogelijk om van huis weg te gaan. En ben ik vooral ook heel blij dat we hier thuis een europees toilet hebben. Ik neem loperamide en smecta, dit zou goed moeten werken bij buikloop, maar dit helpt nauwelijks. Daarom maar wat meer nemen dan aangegeven is, zodat ik 's middags toch naar Franse les kan.

Vrijdag moeten we tegels uitzoeken voor zowel het toilet als het terras. Kritisch als we zijn, zijn we niet meteen tevreden met de keus van de werklui. Ze worden dus opnieuw op pad gestuurd voor andere tegels. Dat lijkt al beter! Ze gaan meteen aan de slag. Het toilet (een gat in de grond) ziet er echt stukken beter uit, en vooral de hygiëne komt het ten goede. Het terras komt er vooral veel netter uit te zien. Op de terugweg naar huis verbaas ik me over wat ik zie. Op vrijdagmiddag gaan de moslims hier naar de moskee om te bidden. Er zijn zo ontzettend veel mensen dat dit lang niet allemaal in de moskee past. De oplossing is simpel. De boulevard, de grootste geasfalteerde weg van Bobo, wordt gedeeltelijk afgesloten. De weg wordt gebruikt als parkeerplaats voor de honderden brommers, maar ook als plek om te bidden. Alle mensen zitten op een matje op de asfaltweg, alle hoofden dezelfde kant op. Een bijzonder gezicht.

Op zaterdag ga ik samen met Judith naar de markt. Als blanke is dit niet bepaald een leuk uitje, want iedereen kijkt je aan en roept je na. Maar we zijn hier met een doel, op zoek naar een leuke stof om naar de tailleur te brengen! We slagen redelijk snel en gaan dan ook snel weer van de markt af, voordat we weer een zweetaanval krijgen.

De rest van het weekend staat in het teken van reposeren. Zonder daadwerkelijk iets uit te voeren wordt je toch al snel moe van de warmte en de taal.

Maandag laat ik bloed prikken, kan geen kwaad om halverwege even te kijken of alles in orde is. Ik arriveer wat later bij de kliniek, ze zijn dan net begonnen met het opereren van een liesbreuk! Ik kom te laat aan om helemaal te zien hoe het in zijn werk gaat, maar voor zowel Judith als mij is het duidelijk dat deze operatiekamer ook echt een opknapbeurt nodig heeft. Tegels op de vloer zodat er in ieder geval schoongemaakt kan worden. We vragen opnieuw om een offerte zodat we die de volgende dag kunnen bekijken. 'S middags bedenk ik met mijn gekke hoofd dat ik op de fiets wel de bloeduitslag kan gaan ophalen omdat ik geen idee heb hoe ik aan een taxi moet uitleggen waar ik heen moet. Dit was een ware workout! Na 1.5u toch weer met een goede bloeduitslag thuis! Meteen een koude douche gepakt en de rest van de avond niet veel meer uitgespookt.

De volgende dag krijgen we een nieuwe offerte, hmm, dit lijkt ineens wel heel duur. Het zou ons niet verbazen als het werkmannetje hoopt grof geld aan ons te kunnen verdienen en verwacht dat we meteen akkoord zullen gaan. Daarom wordt een tweede werkmanntje gevraagd. Die kan het een stuk goedkoper dus die krijgt de opdracht! Achteraf zijn we daar blij mee want het was supersnel klaar en de vloer ligt er strak in. Daarnaast zijn ook de wanden geverfd zodat het goed schoon gehouden kan worden.

Het werken in deze kliniek voelt soms als doktertje spelen, maar dan in het echt. Judith en mij wordt gevraagd patiënten met buikklachten of respiratoire klachten te onderzoeken en vervolgens een diagnose te stellen. Daarna mogen we medicatie voorschrijven. Ik ben toch blij dat ze ons hierbij te hulp schieten want medische diagnoses stellen en vervolgens medicatie voorschrijven doe je in Nederland niet als verpleegkundige.

Een verpleegkundige heeft hier een ander aanzien dan in Nederland. Zo gek is dat ook niet. In Burkina Faso worden niet veel mensen opgeleid tot arts. Degene die wel de opleiding afgerond hebben vertrekken vaak naar het buitenland omdat daar simpelweg meer geld te verdienen valt. Daarom worden de taken van arts al snel de taken van een verpleegkundige.

In de middagen volg ik franse les en doe ik rustig aan. Samen met Solo gaan we op pad om verf te kopen. Het idee is om de ramen, de deur en de poort zelf te gaan verfen zodat de kliniek er een stuk frisser uit komt te zien. De mannen van de kliniek lijkt grijs wel wat, we komen uiteindelijk thuis met rood en blauw. Een stuk vrolijker!

Op donderdag tref ik het want dan wordt in de nieuwe, nette operatiekamer een dubbele liesbreuk geopereerd. Zo steriel mogelijk wordt dit geprobeerd, maar dit blijkt toch best lastig. De steriele doeken zijn op en daarom wordt de binnenkant van de verpakking van de steriele handschoenen gebruikt als steriel veld. Slim bedacht, maar ik vraag me af hoe effectief dit is. Dezelfde schorten en mondkapjes van eerder deze week worden aangetrokken en met een beetje lidocaïne wordt het lokaal verdoofd. Als je het over verschillen wilt hebben is dit toch wel een hele grote in vergelijking met Nederland. De ruimte naast de wachtkamer. Waar je in Nederland toch niet zomaar de operatiekamer binnenkomt klopt hier regelmatig iemand om vervolgens de deur open te doen en een klets praatje te maken met de operateur.

Ik vind dat de verpleegkundige met als specialisatie operaties goed te werk gaat maar het is echt enorm warm in het kleine kamertje. De zweetdruppels vallen van onze hoofden en wanneer ze met de ene kant klaar zijn houden Judith en ik het voor gezien. Na ongeveer een half uur zijn ze ook klaar met de andere kant en mag de man op het naastgelegen zaaltje rusten. Nog geen twee uur later vertrekt hij richting huis.

Op vrijdag gaan we naar het dorp banankélédaga om wondzorg te geven op de basisschool. Dit was alweer een tijdje geleden dus het is leuk om er op uit te gaan. Er zijn veel wonden en eigenlijk hebben we te weinig spullen bij ons. Hier en daar wat improviseren werkt prima gelukkig. S avonds valt de stroom wéér uit. Twee weken terug was het vooral de week van geen water, deze week komt bekend te staan als de week zonder stroom. Overdag is het niet heel erg, maar zodra het om half 7 donker wordt zijn het lange avonden zonder stroom. Vroeg op bed en de ventilator startklaar, mocht de stroom het toch weer gaan doen.

Op zaterdag is het dan zover, tijd om zelf de handen uit de mouwen te steken. Dat wil zeggen, tijd om te verfen! We besluiten om met de poort te beginnen. Zodra we onze eerste halen zetten zijn Judith en ik heel erg teleurgesteld. Hoe in onze gedachten het mooi rood zou moeten worden lijkt dit meer op hele waterige waterverf die nooit dekkend gaat worden en bij de eerste de beste regenbeurt er weer af zal gaan. Solo besluit een werkmannetje te bellen en deze komt al snel. Hij gooit wat door de verf, roert nog eens goed en dan ineens begint het er op te lijken. Gelukkig! Uiteindelijk na een leuke middag met veel bekijks, (het is hier behoorlijk uitzonderlijk dat twee blanke blonde vrouwen een hek aan het verfen zijn) zijn we tevreden met het resultaat. Later deze week moeten we nog een keer aan de slag voor de ramen en deur van de kliniek.

Zodra alles af is willen we de voor en ná foto's op facebook plaatsen zodat jullie kunnen zien wat er allemaal gedaan is! Iedereen ontzettend bedankt voor het overmaken van het geld. De mensen van de kliniek zijn heel blij met de vorderingen. En wijzelf ook natuurlijk!

Vandaag gaan we een dag aan het zwembad liggen:)

À la prochaine!

Nieuwe kliniek, nieuwe uitdaging!

Dinsdagmiddag, daar was ik gebleven. Ook deze week weer genoeg meegemaakt! Geen dag is hier hetzelfde en vooral, geen dag is saai. Het waterprobleem en stroomprobleem is in de loop van de week iets beter geworden, maar regelmatig komt het voor dat er geen water is. Gelukkig zijn er ook momenten waarop het er wel is, de koude douche is dan extra fijn!

Dinsdagmiddag ga ik met Nicole naar het centrum. Ze haalt me op met de brommer. Stoplichten werken vandaag niet omdat er weer eens geen stroom is. De paarse mannen en vrouwen met hun fluitjes houden siësta denk ik. We rijden op de boulevard, een drukke weg. Dan ineens steekt er een fietser over. Vol op de rem. Ik grijp Nicole vast en nog even heb ik de hoop dat we de fietser kunnen ontwijken, maar helaas. Met een behoorlijke snelheid botsen we tegen de fietser en is er niet veel meer van de achterband van de fiets over. Gelukkig kunnen wij onszelf nog opvangen waardoor we niet van de scooter vallen. Hart klopt in mijn keel, en nu? We hoeven in ieder geval geen verzekering in te lichten. Maat wij waren niet fout. Dit probeer ik uit te leggen. De man wil geld voor de schade die hij heeft. We besluiten hem een beetje te geven omdat dit toch ook wel erg sneu is. Dan onze weg weer vervolgen. Blij dat we er zo goed vanaf zijn gekomen.

Ook het nemen van een taxi is een avontuur op zich. Om het geld hoef je het niet te laten, zo'n 40 cent. De vraag of je ook daadwerkelijk op je bestemming aan gaat komen is een tweede. De meeste taxi's vallen nog net niet elkaar maar daar kijk ik opzich niet meer van op. Ik hou een taxi aan, er zitten al twee vrouwen in maar dat is geen enkel probleem. Ik zeg waar ik heen wil en we beginnen te rijden. Ik merk al dat de auto niet zo rapido is en dat er ook een enorme brandstof lucht in de auto hangt. Gelukkig is het raam kapot dus komt er 'frisse' lucht binnen. In het centrum stapt één van de vrouwen uit, er komen er twee voor terug. Knus met z'n drieën op de achterbank. In de kofferbak wordt een grote zak met, ik denk, aardappelen gelegt en daarbovenop komt een brommer. Kofferbak wordt wat aangedrukt, moet goedkomen. Ondertussen zijn we redelijk zwaar beladen en worden we zelfs door fietsers ingehaald. Als er dan ook nog een grote witte wolk met rook de auto inkomt begint één van de vrouwen te paniekeren. Niet zo gek ook. Gelukkig ben ik bijna op mijn eindbestemming, blij toe dit ook weer overleefd te hebben.

Op woensdag zijn de stagiaires terug van vakantie. Dit betekent weinig werk voor ons. Gelukkig staat er 's middags iets leuks op de planning. Judith, de andere vrijwilligster is druk bezig geweest met het maken van een Kora, een muziekinstrument. Om te vieren dat de Kora af is wordt er deze middag een doopfeest gehouden, ja echt waar. Ik dacht ook dat het een grap was. Maar hier is dat traditie.

Als voorbereiding gaat ze op pad om een schaap te kopen die geslacht gaat worden en als feestmaal op de barbecue komt die middag. Bijzonder.

We zijn mooi op tijd zodat Judith nog kan helpen met de voorbereidingen. Het schaap is gelukkig al geslacht, delen liggen al op de barbecue. Inclusief de lever. Naast de barbecue liggen de overblijfselen, een kop, vier poten en een staart. De foto zal ik jullie besparen. Kan op navraag natuurlijk altijd toegestuurd worden ;).

De Kora wordt gedoopt op traditionele manier, vervolgens kan er gegeten worden. Het schaap smaakt best oké, maar de wetenschap dat de overblijfselen een paar meten verderop liggen maakt het toch minder smakelijk.

Aan Judith wordt gevraagd hoe ze haar Kora gaat noemen, geen grap blijkt. Na kort beraad besluit ze hem 'Kees de Kora' te noemen. Ze lijken tevreden. Het instrument is ontzettend mooi geworden en het slacht/doopfeest een bijzondere ervaring.

Op donderdag nemen Judith en ik samen met Marie een kijkje in een nieuwe kliniek, waar ze onze hulp waarschijnlijk beter kunnen gebruiken. De kliniek bestaat ongeveer een jaar en lijkt ambitieus.

Op het bordje bij de poort staat: "Siege de l'Association, Droit de Vie, Humaniste pour la Sante".

De kliniek is voor mensen die het minder ruim hebben en ondanks dat het pas een jaar bestaat heeft het al een goede naam. De mensen die werkzaam zijn in de kliniek zijn vriendelijk en lijken blij met de mogelijke hulp. Ze werken hier zelf vrijwillig en nemen geen geld van patiënten aan, wat maakt dat het voor ons nog beter voelt om ons steentje bij te gaan dragen. Maandag kunnen we beginnen!

'S middags Franse les. Alhoewel m'n Frans langzaam beter aan het worden is blijft het een moeilijke taal. Op iedere regel bestaan uitzonderingen wat maakt dat vooral het grammaticale gedeelte lastig is. Maar hé, ik kom een heel eind. Het feit dat ik geen perfect Frans leer spreken is mee te leven. :)

Op vrijdag voor de laatste keer naar CSPS. Ik denk een goede keus. Deze kliniek loopt goed en dat is een fijne wetenschap. Zonder onze hulp weten ze ook heel goed waar ze mee bezig zijn. In de middag tijd voor ontspanning! Op naar het zwembad voor een verfrissende duik samen met Judith en Nicole. Dat zij hier zijn maakt het ook voor mij een stuk makkelijker om de vrije uren een leuke en vooral gezellige invulling te geven.

Het weekend hangen we met z'n drieën de tourist uit. Op de brommers, ik achterop, gaan we naar Banfora. We vertrekken al vroeg, om 7.00. Voordat het heel warm wordt. Om ongeveer 9.30 rijden we Banfora binnen, vandaag gaan we naar de watervallen. Op het rode zandpad ontdekt Nicole een lekke band. Balen! Op zoek naar een brommerman. Die blijkt wat kilometers terug te zijn. Na ongeveer een uur is de band geplakt voor 200 Cfa. Zo'n 30 eurocent. We kunnen onze weg naar de watervallen vervolgen!

Na een serieuze beklimming is het tijd voor verkoeling. We vinden een rustige plek waar wij als blanken niet teveel lastig gevallen worden. Heerlijk, genieten. Echt een vakantiegevoel. Aan het einde van de middag terug richting Banfora waar we op zoek gaan naar een overnachtingsplek. De tweede auberge heeft plek en voor 7 euro pp hebben we prima kamers! En een heerlijk koude douche.

Die avond eten we lekker maar zijn we ook vooral moe van de lange dag. We gaan dus vroeg slapen. De volgende ochtend staat een tripje naar de nijlpaarden op de planning! Vlak voorbij Banfora. Met een houten bootje, welke niet heel stevig oogt worden we door een jongen richting de nijlpaarden gepeddeld. De nijlpaarden zijn aan het zwemmen wat maakt dat we ze niet in hun geheel kunnen spotten, maar wel zien we regelmatig hoofden boven het water uitsteken! Een leuke ervaring maar ook best spannend. Het bootje loopt vol met water en Nicole is tijdens ons tochtje constant bezig om met een blik het water uit de boot te scheppen. Als we weer droog op de kant zijn ben ik toch best blij!

Weer in Banfora aangekomen wordt de tweede lekke band ontdekt. Weer de voorband van Nicole haar brommer. Gelukkig zijn we ook dit keer in de buurt van een brommerman. Deze zet er een hele nieuwe band in, omdat de band inmiddels een stuk of zes keer lek is geweest. In de middag rijden we weer richting Bobo. Rond 17.00 ben ik weer thuis. Mijn nieuwe gastmoeder, die ontzettend lief is kijkt bezorgd en zegt dat ik wel ontzettend fatigué (moe) zal zijn. Er wordt meteen eten klaargemaakt! Moe ben ik inderdaad. En het was behoorlijk warm op de brommer! Deze dag drink ik zes liter en toch maar twee keer naar het toilet, waaruit blijkt dat het eigenlijk nog steeds niet voldoende is geweest. Dit geeft denk ik wel aan hoe warm het hier is! Ik ben dan ook enorm blij als er stromend water is! Wat in Nederland zo vanzelfsprekend is leer je hier echt waarderen.

Op maandag starten we in de nieuwe kliniek. Veel oudere mensen die de bloeddruk laten controleren. Een meisje met 40 graden koorts die in een observatiezaaltje ligt krijgt een infuus. Een soort spreekuur zoals in Nederland bij de huisarts. Als ze geld willen geven wordt er uitgelegd dat dat niet nodig is. De mensen hier hebben kennis, maar het gebouw kan wel een opknapbeurt gebruiken! En dat is precies wat Judith en mij extra aanspreekt in dit project. De mensen die hier vrijwillig aan het werk zijn willen goede zorg verlenen zonder dat ze daar zelf beter van worden. Voor weinig geld kan hiet al veel gedaan worden!

• En daarom hierbij mijn oproep!

Het zou ontzettend mooi zijn als we deze kliniek niet alleen als verpleegkundige een tijdje kunnen ondersteunen, maar dat we ook iets achterlaten waardoor deze kliniek verder kan groeien en goede zorg kan blijven leveren. Gedacht wordt bijvoorbeeld aan het betegelen van het toilet (heel belangrijk voor de hygiëne), het bewerken van de muren. Een likje verf op het hek en de deuren, een goede schoonmaakbeurt! Een koelkastje waar bloed in kan worden bewaard. Het zijn allemaal maar kleine dingen maar kunnen er wel voor zorgen dat deze kliniek hierdoor verder kan groeien.

Dit alles hoeft niet veel geld te kosten, met geld kun je hier veel meer realiseren dan in Nederland. Mocht je een kleine bijdrage willen leveren dan ben ik, maar vooral ook de kliniek, erg dankbaar! Binnen een paar weken zal alles klaar zijn en kunnen we resultaten zien :). Wij zijn in ieder geval heel erg enthousiast!

Mocht je vragen hebben over het project of de ideeën, stel ze gerust! Onderaan deze blog zet ik mijn rekeningnummer voor het geval je een bijdrage zou willen leveren, maar voel je vooral niet verplicht!

Dit was het weer voor deze week, laat vooral een berichtje achter, leuk! Ik zal jullie op de hoogte houden over de vorderingen in de kliniek!

NL39 INGB 000 2274 744 tnv L. Veenstra

Iedere dag opnieuw een avontuur!

Al bijna een maand geleden, de dag dat ik vertrok. 1/3 zit er alweer op. Nooit gedacht dat de tijd zo snel zou gaan. In de tussentijd al zoveel beleefd maar toch voelt het nog als de dag van gister dat ik afscheid nam. Afgelopen weekend ben ik verhuisd, ik zal uitleggen waarom.

Het begon allemaal in het weekend dat rustig zou verlopen. Ik kwam erachter dat er 20000 cfa miste, zo'n 30eu. Goed bij mezelf te rade. Ik begreep er niks van. Iemand moest het gepakt hebben, maar wie? En moest ik hier wel iets mee doen? Voor mij is het misschien niet heel veel geld, maar als je nagaat dat een gemiddelde serveerster 25000 per maand verdient en een kind hier voor 80000 een heel jaar naar school kan, is het wel veel geld.

Na een beraad met mezelf en na echt goed nagedacht te hebben besluit ik Fatou te vertellen wat ik ontdekt heb. Ze reageert aangeslagen en vraagt zich meteen af of ik haar verdenk. Nee, dat doe ik niet. Maar het is voor mij een naar idee dat er mensen in huis komen die blijkbaar niet te vertrouwen zijn. Hier heb ik het best moeilijk mee. Dit is de plek waar ik het meeste ben, en ik wil me er prettig voelen.

Dat dat geld verdwenen is, is jammer. Maar het idee dat iemand het gepakt heeft vind ik veel vervelender. Helaas gaan we voor dit probleem geen oplossing vinden. Het schijnt vaker te gebeuren. Ik zal dus nog beter op mijn spullen moeten gaan letten. Ik spreek met Marie af dat we het even aan gaan kijken. Ik voel me naar en niet meer zo op m'n gemak zoals eerst.

Op zondagavond staat er echter iets leuks te gebeuren wat me de gebeurtenissen thuis laat vergeten. We zijn uitgenodigd door Mamadou, de baas van Woelie, (Woelie is de man van Marie) om te komen barbecuen. Dat aanbod slaan we natuurlijk niet af! Marie had al verteld dat deze man geld te besteden had en hiervan was geen woord gelogen. Een super de luxe huis met alles erop en eraan. Hij heeft alle materialen over laten komen uit Europa en het huis is werkelijk prachtig. Zo'n huis verwacht je niet in Afrika. We hebben een gezellige avond. We beginnen met een glas bubbels en hapjes en ondertussen wordt door gebrek aan wind de barbecue aangestoken met behulp van een föhn. Het eten is heerlijk en het is fijn om een avond luxe te ervaren. We kijken nog een film in de bioscoop onder het huis en dan vertrekken we, want maandag worden we weer verwacht in de kliniek!

Zoals we wisten zijn er geen stagiaires aanwezig in de kliniek vanwege de vakantie. Op maandag gaan we aan de slag in de wondzorgkamer. We kunnen meer doen dan anders. De tijd gaat snel en voordat we het weten zijn we alweer klaar en kunnen we naar huis. 'S middags regent het voor de eerste keer sinds ik hier ben, even afkoelen. De rode zandwegen veranderen even in modderwegen. Dit duurt niet lang. Door de enorme droogte trekt het al snel weg.

Op dinsdag besluiten Judith en ik een kijkje te gaan nemen bij het consultatiebureau van de kliniek. In de kliniek komen vrouwen regelmatig met hun baby om te kijken hoe hun voedingstoestand is. Zo'n dertig vrouwen verzamelen zich in de kamer en krijgen eerst in het Dioula voorlichting, ik begrijp er dus werkelijk niks van. Vervolgens worden de vrouwen met hun baby één voor één naar voren geroepen. Het baby'tje hebben ze in een broekje gehezen waaraan ze aan de weeghaak gehongen kunnen worden. Een leuk gezicht. De één vindt het leuker dan de ander. Vervolgens worden ze gemeten. Deze gegevens samen laat zien of de kindjes misschien ondervoed zijn. Zodra dit geconstateerd wordt gaan ze kijken hoe ze dit gaan oplossen.

De baby's die hier in de kliniek komen zijn over het algemeen goed gevoed. Zodra ze beginnen te huilen wordt er melk gegeven, geen preuts gedoe. Zo zit de wachtkamer vol met vrouwen die hun baby'tjes voeden.

Ik voel me deze ochtend weer futloos en ook woensdag ben ik niet echt fit. Het lijken symptomen te zijn voor parasieten dus ik neem een aantal dagen medicatie hier tegen, in de hoop dat ik me niet zo vaak meer futloos en zwak voel. Ook de situatie thuis bevordert mijn gevoel niet echt. Ik voel me ongemakkelijk en heb het gevoel constant op mijn hoede te moeten zijn. Als ik wegga alle kostbaarheden meenemen, want je weet maar nooit.

Tijdens de Franse les woensdagmiddag hebben we het over de situatie en ik besluit met Marie te gaan overleggen. Wil ik nog 9 weken ergens wonen waar ik me niet meer op mijn gemak voel? Ik weet niet wie het geld gestolen heeft en ga ook niemand beschuldigen. Ik heb de situatie een paar dagen aangekeken maar mijn gevoel verandert niet. Dat zou het makkelijkste zijn. Alles vergeten en doen alsof er niks gebeurd is, maar dat lukt me niet. Daarom besluiten we dat het beter is dat er gezocht gaat worden naar een andere gastfamilie. In eerste instantie heeft dit niet mijn voorkeur, opnieuw wennen bij vreemde mensen. Maar ook ik zie in dat het de beste oplossing is voor dit probleem en om hier een leuke tijd te blijven hebben.

Donderdag en vrijdag weer in de kliniek, het begint al te wennen. Hoe ik de eerste keer met tranen in mijn ogen zat te kijken naar een besnijdenis, nu wen ik eraan en begrijp ik dat het hier heel normaal is. De communicatie is soms lastig. In het Frans red ik me redelijk, maar zodra er mensen langskomen die alleen maar Dioula spreken wordt het wel heel lastig. Een voordeel is dat de manier van werken hier ook anders is. In Nederland voer je een gesprekje met de patiënt en probeer je diegene op z'n gemak te stellen door onder andere uit te leggen wat je doet. Hier werkt men niet zo. De patiënt gaat zitten, jij doet je werk. De patiënt vertrekt weer. Geen vragen.

Ondertussen is Marie druk bezig met het zoeken van een nieuw gastgezin, en ik vraag me af hoe ik het aan Fatou ga vertellen als het zover is. Ondanks de grote cultuurverschillen en dat we elkaar niet altijd goed begrepen heeft ze het wel goed bedoelt.

Vrijdagmiddag gaan we eropuit. Samen met Nicole en Judith een middag touren op de brommer en relaxen bij la guinguetta. Vervolgens pizza eten. Marie heeft ondertussen laten weten dat ze een nieuw gastgezin heeft gevonden, de volgende dag kan ik verhuizen. Om Fatou niet de schrik van haar leven te bezorgen probeer ik in mijn beste Frans uit te leggen dat geld stelen voor mij een grens is en dat ik me niet meer gemakkelijk voel. Dat het niet aan haar ligt. Ze zegt het te begrijpen maar geeft ook aan dat ze het jammer vind dat ik wegga. Dat snap ik.

Ik pak mijn koffer in en om 12u komt Marie me ophalen om naar mijn nieuwe gastgezin te gaan. Fatou is duidelijk niet blij. Marie legt nog uit dat het niet aan haar ligt, even later zit ze huilend in mijn armen. Schuldgevoel dat ik haar zo verdrietig achterlaat. Maar ondertussen moet ik hier nog wel twee maanden zijn en moet ik ook aan mezelf denken.

Ze helpt nog met het vastbinden van mijn koffer bij Marie achter op de brommer, een hilarisch gezicht. Ik er op mn rode racemonster achteraan. Het is gelukkig niet zover. Het huis lijkt op het eerste gezicht luxer dan bij Fatou. Een tuin waar je heerlijk kunt zitten en madame Trauree die me hartelijk ontvangt. Het eerste gevoel is goed. Madame Trauree is de moeder van Mamadou, de man waar we gebarbecued hebben. Zijn dochtertje Ana van 10 woont hier ook. En Vivi, een nichtje van 24. Voor zover ik begrijp helpt zij ook in het huishouden.

De kamer is prima met een tweepersoonsbed en een klamboe. Marie en ik krijgen ook meteen te eten en dit smaakt goed. Vervolgens gaat Marie er weer vandoor.

Toen ik bij Fatou achtergelaten werd voelde ik me niet op mijn gemak. Het is ook nu weer spannend maar na een tijdje is dat gevoel al snel verdwenen. 'S middags fiets ik een rondje om de buurt te verkennen, gelukkig vind ik ook de kliniek in één keer, dat gaat dus goedkomen.

Voor zondag ben ik door Madame Trauree uitgenodigd om mee te gaan naar de kerk. Om 8.00 zit ik klaar en kort daarna lopen we naar de kerk, binnen twee minuten zijn we er. De kerk ligt bijna tegenover het huis.

In de kerk zijn we één van de eersten, dit geeft mij de kans om rond te kijken. Langzaam komen mensen binnen druppelen, bijna allemaal begroeten ze ons. Er komen vrouwen in blauwe gewaden binnen en vrouwen in rode. De linkerkant zit vol met kleine kinderen.

Iets voor half 9 wordt er begonnen met een gebed, niet in stilte zoals ik in Nederland gewend ben, iedereen praat door elkaar. Vervolgens wordt er gezongen. Een vrouw die ontzettend vals zingt begint en al snel doet iedereen mee. Uit tassen worden tamboerijnen en sambaballen tevoorschijn getoverd. Jongens met trommels nemen hun plekje voor in de kerk in. Het lijkt wel een feestje. Iedereen swingt mee en na ongeveer 15 minuten is het spektakel afgelopen. Dan zijn de solostukken aan de beurt. De vrouwen in blauwe gewaden bijten het spits af. Vervolgens die in het rood. Een groepje jonge meisjes en ook de linkerkant van de kerk, met alle kleine kinderen zingt een lied. Vervolgens allemaal nog een keer.

Dan zegt Madame Trauree, nu is het tijd om je voor te stellen. Ik kijk haar vol verbazing aan. Ze pakt m'n hand en staat op. De microfoon is al onderweg. Ik ben blij dat zij het woord neemt. 'Dit is Linda, ze komt uit Nederland. Ierland? Nee, Nederland. Ze komt twee maanden bij ons wonen. Ze is verpleegkundige en werkt in CSPS d'accart ville.' Ik word welkom geheten, iedereen applaudiseert. Eerst een beetje eng, maar ook wel bijzonder. Vervolgens kunnen we weer gaan zitten en begint de preek.

De preek die echt heel lang duurt. Eerst een zin in het Frans, vervolgens vertaald de man ernaast de zin naar het Dioula. Ik probeer mijn best te doen iets te volgen, maar dit geef ik al snel op. Na ongeveer een uur zijn de mannen klaar. Ik ben gelukkig niet de enige die nietaandachtig luisterd, hier en daar zitten mensen te knikkebollen. Het verbaast me niet. Na 3 uren is de kerkdienst afgelopen, ik zal niet zeggen dat ik dat jammer vind. Wel ben ik weer een bijzondere ervaring rijker!

Als we de kerk uitlopen moet ik even bij de uitgang wachten, een aantal mannen willen met me praten. Hmm, ik weet bijna al waar ze op uit zijn. Dit keer geen huwelijksaanzoek, maar de vraag of ik met hem meega naar huis. Ik hou me van de domme. Doe alsof ik ineens geen woord Frans meer spreek en zeg vriendelijk gedag. Dit lijkt voldoende. Opzoek naar Madame Trauree, die staat buiten te wachten gelukkig. Ik vraag haar nog wat het precies voorstelde, volgens mij probeerde ze me duidelijk te maken dat ik niet teveel van de mannen moest aantrekken. Drie jaar terug is ze zelf voor twee maanden in Nederland geweest, dus ik denk ook dat ze begrijpt dat de westerse cultuur heel anders is.

S middags ga ik met Vivi naar een soort markt hier in de buurt. Het is leuk om wat te ondernemen en dat er hier wat meer leven in de brouwerij is. Ik denk wel dat het goed gaat komen hier. Ik blijf goed op mijn spullen letten zodat zich niet weer zo'n vervelende situatie zal voordoen.

Vanaf zondagmiddag twee uur is er geen water. Dit betekent geen douche, wc doorspoelen, handen wassen etc. Eerst denk ik nog dat het mee zal vallen maar dit blijkt toch best lastig. Twee keer per dag een korte koude douche hier is geen overbodige luxe. 'S ochtends wordt ik zwetend wakker en 's avonds ben ik een echte afrikaan, onder het stof.

Als maandagochtend er nog steeds geen water is is dit toch wel heel erg vervelend. Gelukkig is er een klein beetje water op voorraad waar ik me mee kan wassen. Aankomend in de kliniek blijkt ook hier een groot probleem te zijn. Ik start bij wondzorg, maar alleen spoedgevallen worden geholpen. De anderen wordt gevraagd morgen terug te komen. Dit is misschien ook maar beter, want als er tussendoor niet schoongemaakt kan worden en geen handen gewassen kunnen worden zullen wonden alleen nog maar sneller infecteren.

Dan maar op naar het consultatiebureau. Wegen en meten van de baby'tjes. Echt leuk werk. Als dit klaar is nog helpen met vaccineren en dan is het alweer bijna 11 uur. Al het werk is klaar voordat het te warm wordt.

Ik zeg de collega's gedag, maar dan ineens roept de majoor me. Ik moet bij hem op kantoor komen. Hmm spannend. Hij vraagt me wat ik ga doen. Ik zeg dat het werk voor vandaag klaar is en ik richting huis ga. Hij kijkt bedenkelijk. 'Geen wonden meer? Geen vaccinaties?' Voor zover ik weet niet. De wachtkamer is leeg. Vervolgens wenst hij me een prettige dag en tot morgen.

Ik vraag me af of dit gesprek positief of negatief was. Misschien was het gewoon interesse of vroeg hij zich af of het werk al klaar was. Geen idee. Ik heb het idee dat de collega's van de kliniek blij zijn met onze hulp.

'S middags hou ik siësta en eet ik sinaasappels van de boom naast het huis. Fruit is hier heerlijk! Ik schrijf m'n blog en op mijn telefoon is dat toch best veel werk. Maar als ik dan kijk naar hoeveel mensen het lezen is het zeker de moeite waard!

Op dinsdag is het erg rustig in de kliniek. Rond half 10 zijn de meeste mensen al geholpen. En zonder water wordt er hier toch minder ondernomen. Na het werk gaan we langs bij Marie om aan te geven dat het werk leuk en interessant is, maar dat we ons niet heel erg waardevol voelen. Marie gaat kijken of er een plek is waar onze hulp harder nodig is. Vervolgens nog rijst met pindasaus eten en op naar huis. Hier staat een teiltje met water klaar om me mee op te frissen. Inmiddels 48u zonder stromend water. Ik hoop dat er snel weer water is voor een douche!

Week 3

20 dagen van huis. Ik geloof dat ik nog nooit zo lang ben weggeweest. Heimwee? Nee, gelukkig niet. Maar ik begin wel dingen te missen. Ondanks dat ik thuis al ontzettend waardeer, weet ik dat dit ik bij terugkomst nog veel meer zal zijn. Dan heb ik het niet alleen over een warme douche of het lekkere eten, maar vooral demanier waarop we met elkaar omgaan en het vertrouwde gevoel. Je kent elkaar en weet wat je kunt verwachten.

Afgelopen week heb ik weer veel beleefd. Op zaterdag ga ik samen met Fatou mijn gastmoeder naar la guingetta. Een riviertje op 15 km van Bobo. Het is er erg mooi en een fijne plek om je dag door te brengen. Voor het eerst valt me echt het grote verschil in cultuur op waarbij ik me ongemakkelijk voel. Fatou is een open en hartelijk persoon en heeft met alles de beste bedoelingen, maar voor mij soms moeilijk te begrijpen. Ze is erg aanrakerig en hier moet ik of aan wennen, of duidelijker mijn grenzen aangeven. Dit is lastig omdat ik bij haar in huis woon, me wil aanpassen aan de cultuur en gewoonten maar niet over mijn eigen grenzen heen wil gaan. Maar vooral wil ik ook haar goede bedoelingen niet aanvallen.

Onderweg hebben we een discussie. Ik vertel haar het vervelend te vinden dat mensen constant toubabou of la blanche roepen. Fatou begrijpt me niet en zegt dat het normaal is omdat ze mijn naam niet kennen. Ze kunnen dan toch ook bonjour zeggen? We hebben hierover duidelijk een andere mening. Voor mij voelt het haast discriminerend, maar dit is volgens Fatou absoluut niet waar. Hier ga ik dan maar vanuit.

Dan stoppen we ineens onverwachts bij haar familie.Ze spreken alleen dialect en Fatou haar broertjes en zusjes willen allemaal wat van me. Ik voel een verplichting maar weet niet precies wat deze inhoudt. Iedereen maar een hand geven en netjes begroeten zoals ze dat hier doen. Na niet al te lange tijd huiswaarts.

'S avonds ga ik met Fatou naar een Franstalige film over Burkina. Eén keer maar nooit weer. De bioscoop ziet er best netjes uit, vergelijkbaar met een ouderwetse Nederlandse bioscoop. Maar de film duurt ontzettend lang en ik begrijp maar heel weinig. Op een gegeven moment valt de stroom uit... eerst wachten we nog een tijdje in afwachting of de film nog vervolgt gaat worden. Na bijna een halfuur besluiten we maar naar huis te gaan. Met de stroom hier weet je het maar nooit. Blij dus als ik in mijn bed lig.

Zondag touren met Nicole op de scooter. Het is momenteel niet heel mooi weer. Het is vaak bewolkt maar de warmte blijft. Het waait en de lucht zit vol met stof. Veel mensen rijden hier met een mondkapje voor. Door de slechte hygiene en de vuile lucht wordt je hierdoor extra snel ziek.

In de middag een promotiewedstrijd voor DIO 1 in Hoorn. Baal ik even behoorlijk dat ik er niet bij kan zijn! Gelukkig word ik constant op de hoogte gehouden en wat super dat het gewoon gelukt is! Nooit gedacht dat het van zo'n grote afstand nog zo spannend kon zijn. Nog even skypen met Marianne kort na de overwinning zodat ik een beetje mee kan sfeer proeven. Wat leuk dat dat mogelijk is en om iedereen zo vrolijk te zien. Wij zijn de eerste lichting vrijwilligers die hier internet kunnen hebben, het is hier pas sinds kort dus we hebben enorm geluk daarmee!

'S avonds gaan we naar de bar Kingsway om te dansen. Ik heb al het gevoel dat mijn darmen in opstand komen en maandagochtend blijkt dit dan ook het geval. De loperamide heeft helaas niet geholpen. Ik doe nog een poging om richting de kliniek te gaan maar merk al snel dat het 'm niet gaat worden vandaag. Een dag zwetend en futloos in bed als gevolg. In de avond gaat het alweer een stuk beter en ik besluit de volgende dag weer aan de slag te gaan. Wondzorg in het dorp, leuk! Ik verbaas me iedere keer weer als ik bij deze basisschool kom. Er zijn 6 lokalen met ongeveer dezelfde afmetingen als in Nederland. In één klas zitten ongeveer 100 leerlingen. De lokalen zijn donker en de schoolmeesters en juffen slaan de kinderen af en toe alsof het de normaalste zaak van de wereld is.. ik vind het vooral heel naar om te zien.

Na de wondzorg heb ik dan eindelijk Franse les, dit kan ik wel gebruiken! Twee uur lang, is ook wel lang genoeg om de aandacht er goed bij te kunnen houden. Vervolgens gaan we nog naar een soort muziekgroep, omdat de andere vrijwilligster Judith graag les wil gaan volgen. In eerste instantie klinkt het nog niet zo mooi, maar hoe langer ze door trommelen des te beter het wordt. Een Afrikaans sfeertje, maar niks voor mij. Wel leuk om mee te maken. Op de terugweg nog langs de tailleur waar we vorige week stof hadden achtergelaten om een rok van te laten maken. Best leuk geworden!

Op woensdag weer aan de slag in de kliniek, bij de injecties en vaccinaties. Ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik heel veel kan bijdragen. Wel is het een interessante werkplek. Ik probeer af en toe dingen uit te leggen maar of ze het ook willen aannemen is de vraag. Ik doe in ieder geval wat ik kan met de beste bedoelingen. 'S middags weer franse les. Twee uur lang. Ik weet dat het belangrijk is maar in de hitte is het soms lastig mijn aandacht er constant bij te houden. Vervolgens ga ik samen met Judith de andere vrijwilligster mee naar de school waar onze Franse lerares docent Engels is. Ze leert de kinderen uit de brugklas het liedje 'Happy' van Pharrell Williams. Inclusief een dans, want zaterdag gaan ze optreden op school. Ook bijzonder om te zien hoe een middelbare school eruitziet, deze oogt in ieder geval beter dan de basisschool in het dorp.

Donderdag weer wondzorg in de kliniek. Het is niet heel druk en er zijn vandaag wel heel veel stagiaires, dus ik ben blij als ik ook iets kan doen. Met een stuk of 10 man staan ze te kijken hoe ik een lelijke wond op een enkel verzorg. Ik ben inmiddels gewend dat ze me corrigeren, maar dit keer kijken ze tevreden toe. Misschien krijgen ze toch wat vertrouwen in mijn kunnen, en ik daardoor ook. Een jongentje van een jaar of 4 komt alleen de wondzorg kamer binnen en geeft geen kik wanneer de grote brandwond op zijn bovenbeen verzorgt wordt. Net als het jongentje van een jaar of twee met zijn veels te grote slippertjes. De hechtingen die zonder verdoving gezet worden moeten haast wel pijnlijk zijn. Maar het jongentje zit rustig bij moeders op schoot en loopt net zo vrolijk weg als dat hij binnenkwam. Ik kan genieten van deze momenten, zien hoe dapper de kinderen zijn en waarschijnlijk ook hoe groot daarin de rol van de ouders is.

De collega's in de kliniek zijn allemaal ontzettend lief en hartelijk en willen van alles van me weten. Het advies hier is om te zeggen dat je getrouwd bent, dus als één van de mannen het me vraagt verspreek ik me bijna. Maar ja, ik ben getrouwd. En hoeveel kinderen heb je dan? He? Geen kinderen? Waarom niet? En waar is je ring? Leugentje voor eigen bestwil om huwelijks aanzoeken en stalkende mannen te voorkomen. En oja, Ieteke en Marianne jullie zijn bij deze ook getrouwd, anders hadden ze graag jullie telefoonnummers gehad!

Net als de rest van de week eet ik 's avonds een hoofd van een vis. In de soep, door de rijst. Overal gaat het doorheen. Vis genoeg! De vissenkop wordt in de pan gegooid met huid en al en ligt lekker te bakken. Het oogje wordt nog wel even verwijderd. Vandaag eten we met onze handen. Ik pas me aan en eet de dingen die ik te eten krijg, in Nederland zou ik waarschijnlijk geprotesteerd hebben en al deze nieuwe gekke dingen niet gedaan hebben. Ik overwin hier steeds meer en ben zelfstandiger dan ik ooit ben geweest!

Op vrijdag weer wondzorg op de basisschool in het dorp. Het is goed om te zien dat de lelijke wonden vooruitgang boeken en dat het project hier echt zinvol is. De komende twee weken is het vakantie dus dan helaas geen wondzorg in het dorp, dan kunnen we als het goed is volop aan de slag ik de kliniek omdat ook de stagiaires vakantie hebben. En dit is wel waar de kliniek voornamelijk op draait, veel stagiaires. Het is nog even zien of het zinvol is om na de vakantie van de stagiaires in deze kliniek aan de slag te blijven. Het is niet de bedoeling dat we de leerplek van de stagiaires afpakken! Dan zou het beter zijn om naar een plek te gaan waar onse hulp harder nodig is.

Dit weekend doe ik rustig aan. Niet teveel ondernemen en uitrusten. De siësta die mensen hier in de middag doen moet ik misschien ook maar aan gaan leren. Ik ben 's avonds op wat wel betekent dat ik altijd heerlijk slaap.

Ik vind het superleuk dat zoveel mensen m'n blog lezen! Allen dank daarvoor!! Foto's uploaden is me tot nu toe niet gelukt helaas. Ik hoop dat dit binnenkort ook gaat lukken.

La deuxième semaine!

De tijd gaat snel. Ik heb het naar mijn zin en voel me goed. Ik leer Bobo en de manier van leven kennen. Het bevalt me wel. Het went, de warmte, de mensen, het eten, de aandacht. Geen haast, geen stress.

Afgelopen weekend ben ik samen met Nicole en twee jongens uit Bobo naar Banfora geweest. Een toeristische plek met super uitzicht en mooie watervallen. Het gekke is dat ik zoiets in Nederland nooit zou doen. Nicole ken ik iets meer dan een week, en de jongens nog minder. Toch een fijn weekend gehad. Zwemmen, watervallen bezoeken, lekker eten. Een goede manier om iets van het land te zien en om mensen te leren kennen!

Zondagavond kunnen we dan onze wikkelrokken aan. Bij Nicole haar gastfamilie kleden we ons om. We zien twee nog levende kippen, vastgebonden. Feestmaal voor vanavond. Blij dat we er zo vandoor gaan.

De rok is typisch Afrikaans, niet heel charmant. Maar we horen er wel echt bij. Bijna iedereen loopt in dezelfde stof rond. ik vind het bijzonder om te zien dat veel mensen daar wel geld voor hebben.

We gaan die avond naar Kingsway, een bar in de stad. Het heeft een soort binnenplaats met in het midden een overdekte dansvloer waaraan ventilatoren hangen. Niet verkeerd. Daaromheen tafels met stoelen. Er wordt typisch Afrikaanse muziek gedraaid. Gezellige boel. Vrouwen met kleine babytjes op hun rug geknoopt, dansend. In Nederland zou de kinderbescherming al zijn gebeld... We hebben een leuke avond en we gaan niet al te laat naar huis. Tijd om te slapen.

Op maandag spook ik niet heel veel uit. Er wordt niet veel gedaan in de stad door de feestdag van gister. Veel mensen hebben een extra vrije dag. Daarom begin ik woensdag in de kliniek. We moeten wat papierwerk in orde maken en ik lunch samen met Nicole. Op mijn fiets trek ik veel bekijks. Je wordt hier als blanke erg vaak nageroepen en dat went nog niet echt. La blanche, toubabou!! Je hoort het bijna constant. Ik voel me hier soms net een attractie. Er maar niet te veel aandacht aan schenken.

Het is opvallend hoeveel mensen hier autopech/brommerpech hebben (wat ook niet heel bijzonder is als je kijkt naar de staat ervan), en dan is er helaas geen wegenwacht! Midden op de weg staan ze stil. sleutelend aan auto's die van ellende het liefst uit elkaar vallen. In Nederland zouden we ons druk maken en moet het allemaal zo snel mogelijk worden opgelost, hier kent men weinig stress. Het komt wel goed.

Op dinsdag is er weer wondzorg in het dorp. Samen met Marie en Judith. Weer op mijn fiets eerst richting kantoor. Wondzorg op de basisschool is leuk, de meeste kinderen echte schatjes. We gaan daarna nog even in het dorp kijken. Dit is toch wel andere koek. Erg primitief, maar de mensen die hier wonen lijken tevreden. Ze zijn vrolijk en genieten van kleine dingen.

Vervolgens nog weer naar de kliniek, CV inleveren inclusief sollicitatiebrief. De kliniek moet het werk wat ik ga doen wel kunnen verantwoorden. De volgende dag wordt ik om 8.00 verwacht.

'S middags ga ik met Fatou mijm gastmoeder aar de markt. Ze gaat nog naar school en leert daar om kleding te maken. We gaan de hele markt over op zoek naar de mooiste stoffen en kraaltjes. Ze kent veel mensen, maar de markt is wel een plek waar je als blanke erg veel bekijks trekt, ik ben dan ook blij als we na 2 uur weer huiswaarts gaan.

Woensdag dan eindelijk naar de kliniek. Hier blijkt dat ze toch wel erg graag een diploma willen zien... ojee. Die heb ik nog niet binnen! Weer op naar de hoge baas. Ik log via internet in en kan laten zien dat ik sta ingeschreven op de hanze hogeschool. Dat is blijkbaar voldoende want hij gaat vervolgend meteen akkoord. Daarna nog een uitgebreide rondleiding in de kliniek. De volgende dag beginnen op wondzorg, ik heb er zinin.

De eerste ochtend op de wondzorg is interessant. Ik ben verbaasd over de manier van werken en wat ze allemaal mogelijk maken. Dit had ik niet verwacht. Er zijn handen genoeg en over het algemeen weten ze goed waar ze mee bezig zijn.

Ik ben verbaasd maar ook verrast over de kliniek. Het is fijn om te zien hoever ze al zijn en dat ze veel kunnen betekenen, voor mij betekent dit het aanpassen van verwachtingen en doelstellingen. Ik had gedacht ergens te komen waar ik heel hard nodig zou zijn maar aan de andere kant ben ik ben blij om te zien dat mensen hier zo goed geholpen kunnen worden voor heel weinig geld. Ik hoop, wanneer mijn Frans beter wordt en ik de mensen en de kliniek beter leer kennen ik mijn steentje kan gaan bijdragen. Dit heeft tijd nodig en die heb ik gelukkig.

Vrijdagochtend is een ochtend om niet snel te vergeten. Ik zie hoe twee nog hele kleine baby'tjes besneden worden, hier in Afrika de normaalste zaak van de wereld, voor mij een moment waarop ik me afvraag wat ik hier doe. Het babytje wordt op een houten bankje neergelegd. 1 persoon houdt z'n beentjes vast, de ander doet het werk. Onsteriel en zonder verdoving. Met tranen in m'n ogen kijk ik naar het mooie kleine babytje dat zoveel pijn moet doorstaan. Na 10 minuten is het klusje geklaard en neemt de moeder het babytje weer mee. Ik ben nog steeds verbaasd over wat ik zojuist heb gezien. Ongeloof bij mij, maar hier traditie en de cultuur. Niemand kijkt er raar van op.

Daarna nog bij vaccinatie's gekeken. Er is een vaccinatie programma welke niks kost. Heel fijn. In groepjes van 6 worden vrouwen met hun baby'tjes naar binnen geroepen, routine klusje. Met z'n allen op een rij. Super efficiënt. Alles wordt keurig genoteerd.

Emoties hier gaan op en af. Ik ben blij dat ik hier ben en het is een groot avontuur. Ik leer veel, over de cultuur maar ook over mezelf. Vervolgens gebeurt er iets waardoor ik me afvraag wat ik hier aan het doen ben en denk ik aan thuis en de enorme verschillen.

Donderdagavond vraagt Fatou me of ik van étoiles hou. Ik heb geen idee wat het is en vraag het haar. Ze pakt m'n hand, loopt met me naar buiten en kijkt omhoog. Dat zijn sterren. 'J'adore les étoiles.' Ik kijk haar aan en besef hoe goed ik het bij haar getroffen heb. Toen ik hier vorige week woensdag kwam voelde ik me ongelukkig maar Fatou is ontzettend lief en zorgt goed voor me. Hier hou ik het nog wel 11 weken uit!

De eerste dagen in Bobo.

En omdat de dagen hier voorbij vliegen meteen maar weer een verhaal vanuit Bobo! We waren geëindigd bij dinsdagavond in hotel Villa Rose. Hier heb ik goed geslapen en de volgende ochtend kwamen Marie en Nicole me ophalen voor de stadstour.

Bobo vind ik op het eerste gezicht mooier dan Ouagadougou. Het voelt minder massaal, ondanks dat ook hier de mensen de hele dag op straat zijn.

Nicole, die hier 5 maanden voor stage is scheurt met mij achter op haar scooter over de drukke wegen van Bobo. Ze is hier nu vier weken maar kent het hier al goed! Er zijn hier nauwelijks verkeersborden. De borden die er zijn worden regelmatig genegeert. Wel zijn er Afrikanen in paarse pakken, met een stopbord in hun hand en en een fluitje in hun mond. Deze doen hun best om het chaotische verkeer te organiseren. Best handig op de drukke kruispunten, werkt prima!

Internet geregeld op mijn telefoon zodat ik 24/7 internet heb. Wat is het fijn om contact met thuis te kunnen hebben.

We gaan nog langs de markt om stof te kopen voor internationale vrouwendag. Dit is aanstaande zondag en wordt hier in Bobo gevierd. Van het stof laten we een wikkelrok maken. Voor het stof betaal ik 2500 cfa, zo'n €3,80. We rijden naar een tailleur die op een markt zit en waar Marie goede ervaringen mee heeft. De markt oogt vies en ruikt naar riool en rotte vis. Veel mensen proberen bakbananen te verkopen maar die zien er ook niet echt smakelijk uit. De tailleur rekent 1000 cfa voor het maken van een wikkelrok. €1,50. Zaterdag kunnen we het ophalen! Niet gek!

We eten nog een lekker broodje. Een panini met een gebakken ei, mayonaise en vlees. Lekker! (Kosten 75 cent). Het eten is hier tot nu toe zo gek nog niet.

We halen m'n koffer op en het is tijd om naar mijn gastgezin te gaan. We zijn wat aan de vroege kant en daarom besluit Marie de touristische route te doen. Ik vraag me af waar ik terechtkom. Wanneer we stoppen in een steeg met honden en spelende kinderen die me starend aankijken voel ik toch wat ongemak opkomen. Ik heb geen idee waar ik me nu bevindt in Bobo!

Door de blauwe poort door lijkt het al wat beter. Het huis ziet er netjes uit. Ik maak kennis met mijn 'gastmoeder' Fatou. Marie en Fatou spreken zo snel frans dat ik er weinig van begrijp. Fatou komt over als een leuke, gezellige, lieve vrouw. Ze is 28 en woont hier alleen. Ondanks dat het huis netjes is en gastmoeder Fatou ook leuk lijkt, begin ik wel wat emotioneel te worden. De verschillen met Nederland zijn toch wel erg groot.

Daarna ga ik nog met Marie kijken bij een medisch centrum vlakbij. De plek waar ik vrijwilligerswerk ga doen! Ik schrik best even hoe het er uit ziet, en met alle indrukken van de afgelopen dagen kan ik de tranen haast niet bedwingen. Marie stelt me gerust en geeft aan dat het allemaal hartelijke mensen zijn en dan ze er vertrouwen in heeft dat het allemaal goed komt. Tuurlijk weet ik dat het goed zal komen. Maar alles wordt me even te veel.

Ik ga vervolgens weer naar Fatou. Ze is lief en we kletsen wat. Ik vraag haar of ze het erg vindt dat ik met Nicole ga eten in het centrum. Dit is gelukkig geen probleem. Nicole heeft hetzelfde gevoel gehad en weet dus hoe ik me voel. Het is fijn om met haar af te spreken. 's Avonds probeer ik te skypen met thuis. Tot mijn grote verdriet lukt dit nauwelijks door de slechte verbinding hier. Uiteindelijk lukt het om even met thuis te praten. Nog even met Fatou kletsen en dan op bed. De dagen hier zijn vermoeiend. Ik zie zoveel nieuwe dingen, de taal, de warmte. Het moet allemaal wel heel erg wennen. Slapen lukt niet zo goed, het koelt buiten nauwelijks af en de ventilator op mijn kamer is net een helikopter die opstijgt. Met die herrie val ik nooit in slaap.

Voor de volgende ochtend heb ik samen met Marie en afspraak om kennis te maken met de majoor van de kliniek, zoals ze de baas hier noemen. Om 9.00 om precies te zijn. We wachten geduldig af. Mensen hier hebben geen haast. Het wachten op de majoor goed besteed om een indruk te krijgen van de kliniek. Vooral veel zwangere vrouwen, vrouwen met baby's, wondzorg, vaccinaties. Het lijkt erg divers. Hier kan ik echt iets nuttigs gaan doen!

Om 10.00 heeft hij dan toch tijd, dat is typisch Afrika! ;) Ik begrijp niet heel veel van wat hij zegt. Gelukkig spreekt Marie goed Frans. De majoor is akkoord, maar de baas die boven hem staat moet ook nog akkoord geven. Samen met Marie op de brommer naar hem toe. Ook hij geeft akkoord, alleen moet er nog wat papierwerk geregeld worden, maar dat komt in orde.

Vervolgens nog een uur Franse les. We hadden twee uur gepland, maar omdat meneer de majoor ons liet wachten doen we één uur. Wat basisdingen doornemen en mijn cv vertalen naar het Frans.

Daarna met Marie en Nicole rijst met pindasaus eten, lekker! Met een flesje drinken. €1,30. Ik blijf me verbazen. Om iets mobieler te zijn ga ik gebruik maken van de travel4change fiets. Wel warm zo midden op de dag! Het is ongeveer 20 minuten fietsen naar Fatou, goed te doen. Alleen maakt de warmte het er niet makkelijker op. 's Middags lukt het eindelijk om goed te skypen met thuis! Super leuk. Zo ver weg en dan toch zoveel contact doet me goed. 'S avonds eet ik samen met Fatou. Gewoon een bord, bestek. Helemaal niet gek. Het eten smaakt goed. Na nog een tijdje gekletst te hebben, wat erg goed is voor m'n Frans, op bed. Wekker op 6.00. Morgen wondzorg in het dorp, een project van travel4change.

Om 7.00 zit ik op mijn fiets richting het centrum, ik hoop dat ik het in één keer vind. Na 15 minuten ben ik er al, dat ging best snel! Vervolgens samen met Marie, Nicole en Lean naar een dorp om op een basisschool wondzorg te geven. Kinderen hier zullen zelf niet snel wonden laten schoonmaken en door al het stof infecteert het sneller. De bankjes worden buiten neergezet en per klas wordt gekeken welke wonden behandelt moeten worden en welke al goed aan het genezen zijn. Ik kijk vandaag even mee met de rest en voordat ik het doorheb kunnen we alweer terug naar Bobo. Hier eten we wat en we gaan naar een kapper waar Nicole haar haar laat vlechten. Leuk om te zien, ook weer een groot verschil met Nederland maar vlechten kunnen ze hier wel!

Daarna weer op de fiets naar Fatou, lekker warm zo op het heetst van de dag. Fatou is meestal rond 14.00 thuis. Ik heb de hele middag geen plannen en Nicole haalt me op de scooter op en we gaan wat drinken. Bij terugkomst ga ik met Fatou naar de markt om boodschappen te doen. Bijzonder maar ook leuk om te zien. Ik maak kennis met de buurkinderen, onder andere een super schattige tweeling, Amdi en Ramdi. Haha leuk! We eten hier pas laat, rond half 9. Maar ook vandaag is het eten weer lekker. Ik skype nog even met Ieteke en besluit niet te laat te gaan slapen.

Dit weekend leuke plannen. We gaan naar Banfora. Ongeveer 1.5u rijden vanaf Bobo. Het schijnt daar heel mooi te zijn. Morgen onze wikkelrokken uitproberen, ik ben benieuwd. Later daarover natuurlijk weer meer!

Alle leuke reacties doen me goed! Super leuk. Dus laat gerust een berichtje achter :)