Dinsdagmiddag, daar was ik gebleven. Ook deze week weer genoeg meegemaakt! Geen dag is hier hetzelfde en vooral, geen dag is saai. Het waterprobleem en stroomprobleem is in de loop van de week iets beter geworden, maar regelmatig komt het voor dat er geen water is. Gelukkig zijn er ook momenten waarop het er wel is, de koude douche is dan extra fijn!

Dinsdagmiddag ga ik met Nicole naar het centrum. Ze haalt me op met de brommer. Stoplichten werken vandaag niet omdat er weer eens geen stroom is. De paarse mannen en vrouwen met hun fluitjes houden siësta denk ik. We rijden op de boulevard, een drukke weg. Dan ineens steekt er een fietser over. Vol op de rem. Ik grijp Nicole vast en nog even heb ik de hoop dat we de fietser kunnen ontwijken, maar helaas. Met een behoorlijke snelheid botsen we tegen de fietser en is er niet veel meer van de achterband van de fiets over. Gelukkig kunnen wij onszelf nog opvangen waardoor we niet van de scooter vallen. Hart klopt in mijn keel, en nu? We hoeven in ieder geval geen verzekering in te lichten. Maat wij waren niet fout. Dit probeer ik uit te leggen. De man wil geld voor de schade die hij heeft. We besluiten hem een beetje te geven omdat dit toch ook wel erg sneu is. Dan onze weg weer vervolgen. Blij dat we er zo goed vanaf zijn gekomen.

Ook het nemen van een taxi is een avontuur op zich. Om het geld hoef je het niet te laten, zo'n 40 cent. De vraag of je ook daadwerkelijk op je bestemming aan gaat komen is een tweede. De meeste taxi's vallen nog net niet elkaar maar daar kijk ik opzich niet meer van op. Ik hou een taxi aan, er zitten al twee vrouwen in maar dat is geen enkel probleem. Ik zeg waar ik heen wil en we beginnen te rijden. Ik merk al dat de auto niet zo rapido is en dat er ook een enorme brandstof lucht in de auto hangt. Gelukkig is het raam kapot dus komt er 'frisse' lucht binnen. In het centrum stapt één van de vrouwen uit, er komen er twee voor terug. Knus met z'n drieën op de achterbank. In de kofferbak wordt een grote zak met, ik denk, aardappelen gelegt en daarbovenop komt een brommer. Kofferbak wordt wat aangedrukt, moet goedkomen. Ondertussen zijn we redelijk zwaar beladen en worden we zelfs door fietsers ingehaald. Als er dan ook nog een grote witte wolk met rook de auto inkomt begint één van de vrouwen te paniekeren. Niet zo gek ook. Gelukkig ben ik bijna op mijn eindbestemming, blij toe dit ook weer overleefd te hebben.

Op woensdag zijn de stagiaires terug van vakantie. Dit betekent weinig werk voor ons. Gelukkig staat er 's middags iets leuks op de planning. Judith, de andere vrijwilligster is druk bezig geweest met het maken van een Kora, een muziekinstrument. Om te vieren dat de Kora af is wordt er deze middag een doopfeest gehouden, ja echt waar. Ik dacht ook dat het een grap was. Maar hier is dat traditie.

Als voorbereiding gaat ze op pad om een schaap te kopen die geslacht gaat worden en als feestmaal op de barbecue komt die middag. Bijzonder.

We zijn mooi op tijd zodat Judith nog kan helpen met de voorbereidingen. Het schaap is gelukkig al geslacht, delen liggen al op de barbecue. Inclusief de lever. Naast de barbecue liggen de overblijfselen, een kop, vier poten en een staart. De foto zal ik jullie besparen. Kan op navraag natuurlijk altijd toegestuurd worden ;).

De Kora wordt gedoopt op traditionele manier, vervolgens kan er gegeten worden. Het schaap smaakt best oké, maar de wetenschap dat de overblijfselen een paar meten verderop liggen maakt het toch minder smakelijk.

Aan Judith wordt gevraagd hoe ze haar Kora gaat noemen, geen grap blijkt. Na kort beraad besluit ze hem 'Kees de Kora' te noemen. Ze lijken tevreden. Het instrument is ontzettend mooi geworden en het slacht/doopfeest een bijzondere ervaring.

Op donderdag nemen Judith en ik samen met Marie een kijkje in een nieuwe kliniek, waar ze onze hulp waarschijnlijk beter kunnen gebruiken. De kliniek bestaat ongeveer een jaar en lijkt ambitieus.

Op het bordje bij de poort staat: "Siege de l'Association, Droit de Vie, Humaniste pour la Sante".

De kliniek is voor mensen die het minder ruim hebben en ondanks dat het pas een jaar bestaat heeft het al een goede naam. De mensen die werkzaam zijn in de kliniek zijn vriendelijk en lijken blij met de mogelijke hulp. Ze werken hier zelf vrijwillig en nemen geen geld van patiënten aan, wat maakt dat het voor ons nog beter voelt om ons steentje bij te gaan dragen. Maandag kunnen we beginnen!

'S middags Franse les. Alhoewel m'n Frans langzaam beter aan het worden is blijft het een moeilijke taal. Op iedere regel bestaan uitzonderingen wat maakt dat vooral het grammaticale gedeelte lastig is. Maar hé, ik kom een heel eind. Het feit dat ik geen perfect Frans leer spreken is mee te leven. :)

Op vrijdag voor de laatste keer naar CSPS. Ik denk een goede keus. Deze kliniek loopt goed en dat is een fijne wetenschap. Zonder onze hulp weten ze ook heel goed waar ze mee bezig zijn. In de middag tijd voor ontspanning! Op naar het zwembad voor een verfrissende duik samen met Judith en Nicole. Dat zij hier zijn maakt het ook voor mij een stuk makkelijker om de vrije uren een leuke en vooral gezellige invulling te geven.

Het weekend hangen we met z'n drieën de tourist uit. Op de brommers, ik achterop, gaan we naar Banfora. We vertrekken al vroeg, om 7.00. Voordat het heel warm wordt. Om ongeveer 9.30 rijden we Banfora binnen, vandaag gaan we naar de watervallen. Op het rode zandpad ontdekt Nicole een lekke band. Balen! Op zoek naar een brommerman. Die blijkt wat kilometers terug te zijn. Na ongeveer een uur is de band geplakt voor 200 Cfa. Zo'n 30 eurocent. We kunnen onze weg naar de watervallen vervolgen!

Na een serieuze beklimming is het tijd voor verkoeling. We vinden een rustige plek waar wij als blanken niet teveel lastig gevallen worden. Heerlijk, genieten. Echt een vakantiegevoel. Aan het einde van de middag terug richting Banfora waar we op zoek gaan naar een overnachtingsplek. De tweede auberge heeft plek en voor 7 euro pp hebben we prima kamers! En een heerlijk koude douche.

Die avond eten we lekker maar zijn we ook vooral moe van de lange dag. We gaan dus vroeg slapen. De volgende ochtend staat een tripje naar de nijlpaarden op de planning! Vlak voorbij Banfora. Met een houten bootje, welke niet heel stevig oogt worden we door een jongen richting de nijlpaarden gepeddeld. De nijlpaarden zijn aan het zwemmen wat maakt dat we ze niet in hun geheel kunnen spotten, maar wel zien we regelmatig hoofden boven het water uitsteken! Een leuke ervaring maar ook best spannend. Het bootje loopt vol met water en Nicole is tijdens ons tochtje constant bezig om met een blik het water uit de boot te scheppen. Als we weer droog op de kant zijn ben ik toch best blij!

Weer in Banfora aangekomen wordt de tweede lekke band ontdekt. Weer de voorband van Nicole haar brommer. Gelukkig zijn we ook dit keer in de buurt van een brommerman. Deze zet er een hele nieuwe band in, omdat de band inmiddels een stuk of zes keer lek is geweest. In de middag rijden we weer richting Bobo. Rond 17.00 ben ik weer thuis. Mijn nieuwe gastmoeder, die ontzettend lief is kijkt bezorgd en zegt dat ik wel ontzettend fatigué (moe) zal zijn. Er wordt meteen eten klaargemaakt! Moe ben ik inderdaad. En het was behoorlijk warm op de brommer! Deze dag drink ik zes liter en toch maar twee keer naar het toilet, waaruit blijkt dat het eigenlijk nog steeds niet voldoende is geweest. Dit geeft denk ik wel aan hoe warm het hier is! Ik ben dan ook enorm blij als er stromend water is! Wat in Nederland zo vanzelfsprekend is leer je hier echt waarderen.

Op maandag starten we in de nieuwe kliniek. Veel oudere mensen die de bloeddruk laten controleren. Een meisje met 40 graden koorts die in een observatiezaaltje ligt krijgt een infuus. Een soort spreekuur zoals in Nederland bij de huisarts. Als ze geld willen geven wordt er uitgelegd dat dat niet nodig is. De mensen hier hebben kennis, maar het gebouw kan wel een opknapbeurt gebruiken! En dat is precies wat Judith en mij extra aanspreekt in dit project. De mensen die hier vrijwillig aan het werk zijn willen goede zorg verlenen zonder dat ze daar zelf beter van worden. Voor weinig geld kan hiet al veel gedaan worden!

• En daarom hierbij mijn oproep!

Het zou ontzettend mooi zijn als we deze kliniek niet alleen als verpleegkundige een tijdje kunnen ondersteunen, maar dat we ook iets achterlaten waardoor deze kliniek verder kan groeien en goede zorg kan blijven leveren. Gedacht wordt bijvoorbeeld aan het betegelen van het toilet (heel belangrijk voor de hygiëne), het bewerken van de muren. Een likje verf op het hek en de deuren, een goede schoonmaakbeurt! Een koelkastje waar bloed in kan worden bewaard. Het zijn allemaal maar kleine dingen maar kunnen er wel voor zorgen dat deze kliniek hierdoor verder kan groeien.

Dit alles hoeft niet veel geld te kosten, met geld kun je hier veel meer realiseren dan in Nederland. Mocht je een kleine bijdrage willen leveren dan ben ik, maar vooral ook de kliniek, erg dankbaar! Binnen een paar weken zal alles klaar zijn en kunnen we resultaten zien :). Wij zijn in ieder geval heel erg enthousiast!

Mocht je vragen hebben over het project of de ideeën, stel ze gerust! Onderaan deze blog zet ik mijn rekeningnummer voor het geval je een bijdrage zou willen leveren, maar voel je vooral niet verplicht!

Dit was het weer voor deze week, laat vooral een berichtje achter, leuk! Ik zal jullie op de hoogte houden over de vorderingen in de kliniek!

NL39 INGB 000 2274 744 tnv L. Veenstra