Het aftellen is begonnen! Nog eventjes, dan zijn de drie maanden voorbij en stap ik op het vliegtuig richting Nederland. De tijd is voorbij gevlogen, en wat heb ik hier veel gezien, ontdekt en geleerd.

Ik was gebleven bij het hele verhuisverhaal. Op zondagochtend ga ik eerst nog met Judith naar de kerk, een lange zit van bijna 3.5uur. Weer heel anders dan de kerk waar ik eerder geweest was. Bij thuiskomst is er dan toch enige beweging. Ze zijn bezig de meubels te verhuizen en ook ik zet mijn spullen klaar. Na een heel gedoe uiteindelijk verhuisd naar een mooi huis in de wijk deux mille dix (2010). Wel iets meer afgelegen, maar wel een mooi nieuw huis. 's Avonds hebben we een afscheidsetentje van Judith, haar twee maanden zitten er alweer op! Als we net ons eten hebben besteld valt de stroom uit en begint het ontzettend hard te regenen en onweren. Eigenlijk hebben we wel honger dus na een tijdje besluiten we ergens anders heen te gaan waar wel stroom is. Gillend door de regen, in een taxi die zo kapot was zodat mijn voeten helemaal nat werden. Het was weer een heel avontuur!

Op maandag ga ik dus alleen naar de kliniek, de bedoeling is op de fiets. Maar mijn fiets staat in een schuur en mijn gastmoeder weet niet waar ze de sleutel gelaten heeft, ook weer typisch Afrika zullen we maar zeggen. Ik kom uiteindelijk een halfuur te laat bij de kliniek, maar ook dat is hier heel gewoon. Er wordt niks van gezegt.

Op dinsdag ga ik naar de basisschool in het dorp voor de wondzorg. 's Middags breng ik stoffen naar de tailleur. Het is snikheet op de fiets, maar het houdt me in beweging. Daarnaast trek ik veel bekijks. Soms wordt ik zelfs aangemoedigd door de Afrikaanse mannen langs de kant van de weg. Soms heel irritant, soms brengt het een lach op m'n gezicht.

Het werken in de kliniek is wel iets anders nu Judith er niet is. Normaal gesproken konden we onderling praten als we vonden dat de Afrikaanse mannen weer eens raar deden, nu komt het op mezelf aan wat niet verkeerd is, maar wel even wennen.

Op woensdag heb ik weer pech met m'n fiets, lekke band. Gelukkig belt Fofana de baas van de kliniek snel iemand om de band te laten maken. Maar ook donderdag zit het niet mee, de andere band is nu lek! Dit wordt opgelost door het werkmannetje die nu bij ons thuis werkt. Toch wel handig hoor, die werkmannetjes.

Na het werk op donderdag neemt Fofana me mee om wat te gaan drinken. Natuurlijk vertelde hij er vantevoren niet bij dat het dan wel om bier zou gaan! Aangezien het voor mij niet normaal is om om 12.00 aan het bier te gaan sla ik dit eerst af, maar dat wordt niet echt op prijs gesteld. Dus dan toch, aan het bier. Een uur later en een liter bier verder. Iemand vanuit de kliniek belt, er is nog iemand met een wond! Of ik de wond nog wil behandelen. Gelukkig voel ik me nog redelijk nuchter, daarna ga ik naar huis voor een fijne siësta.

Op vrijdag is weer wondzorg en op zaterdag doe ik helemaal niks, ziek van de warmte. Op zich hou ik het steeds nog goed vol, maar op sommige dagen wil je alleen maar onder de ventilator liggen en vooral niet teveel doen. Op zondag gaat het weer wat beter. Zondag is inmiddels zwembad-dag geworden, heerlijk! Daarna lekker eten. Er is hier een oude Libanees die een oogje op me heeft, midden in het restaurant komt hij naar me toe om een kus te vragen. Nicole en Marie natuurlijk heel hard lachen, ik weet niet waar ik het zoeken moet en iedereen heeft inmiddels de ogen op ons gericht. Ik besluit de man natuurlijk geen kus te geven en dan laat hij ons met rust.

In de nieuwe werkweek besluit ik van het geld dat Judith en ik nog over hadden een soort staande ventilator te kopen voor in de operatiezaal. Er kan water in gedaan worden waardoor er koele lucht wordt verspreid, maar niet zo heftig als met een airco. Lijkt me perfect voor het kleine operatie zaaltje!

Bij het afleveren is het eerst even afwachten of ze blij zijn. Ze pakken het apparaat meteen uit en willen het gaan testen, maar een dankjewel kan er nog niet meteen vanaf. Op woensdag verteld de dokter me dat hij niet blij is, de ventilator is volgens hem niet koud genoeg. Een airco was beter geweest! En eigenlijk is mijn reactie hierop verontwaardiging, boosheid. Een airco is hartstikke duur, en het apparaat dat ze gekregen hebben is prima! Ik uit mijn boosheid door te zeggen dat ik zijn reactie heel onaardig vind. Als ze niet blij zijn, kunnen we er vast een andere kliniek erg blij mee maken! Op donderdag begint hij er weer over. Als ik mijn tas pak en mijn ongenoegen laat blijken biedt hij uiteindelijk excuses aan. Fofana en Solo leggen me uit dat de dokter een flapuit is, en dat hij niet altijd nadenkt voordat hij iets zegt. Nou, dat is me duidelijk geworden. En ondanks dat ik weet dat we het uiteindelijk allemaal voor de patiënten doen die in de kliniek behandelt worden, ben ik er even helemaal klaar mee.

Op zaterdagochtend ga ik naar de tailleur om de kleding op te halen, maar ook hij heeft last gehad van de stroomuitval. Tegenwoordig zo ongeveer de helft van de dag. Ik geloof dat de stroomuitval in jaren niet zo veel gwweest is. Dus we spreken af dat ik eind van de middag terugkom, dan is het wel klaar! Ik fiets een rondje centrum, drink koude cola, eet een lekker broodje en houdt vervolgens na een koude douche een siësta. Om 17u ben ik weer bij de tailleur. Natuurlijk had ik kunnen weten dat het nog niet af zou zijn. Gelukkig is het hier gezellig. Ik wacht tot 19u. Dan valt de stroom weer uit, het is donker geworden en er kan niet meer gewerkt worden. Later maar weer terugkomen!

Op zondag weer zwembad, lekker eten en relaxen zodat ik op maandag weer met frisse moed aan het werk kan gaan, mijn laatste werkweek in de kliniek. Best gek. Eerst lijken drie maanden best lang, en nu ineens ben ik aan het aftellen en komt het besef dat ik volgende week weer thuis ben. Een warme douche kan nemen, onder een dekbed kan slapen en vooral, iedereen weer kan zien.

Op maandag is er gelukkig een andere dokter in de kliniek die wél heel erg blij is met het nieuwe koelsysteem. Hij bedankt me uitvoerig en natuurlijk alle mensen die geld gedondeert hebben! Vervolgens lacht hij me wel weer heel hard uit als ik mijn fiets pak. Het blijft hier een raar gezicht. Waarom zou je als blanke hier in de hitte fietsen als je ook gewoon op een brommer kunt rijden? Want wat duidelijk is, een blanke huidskleur wordt geassocieerd met geld. Dat is natuurlijk ook de reden dat er regelmatig huwelijksaanzoeken komen van de Afrikaanse mannen. Ik houd mijn verhaal dat ik getrouwd ben nog steeds redelijk goed vol, wat ervoor zorgt dat ze het redelijk snel opgeven.

In de kliniek zijn ze deze week goed op schik, al laten ze regelmatig doorschemeren dat ze het absoluut niet leuk vinden dat ik weg ga. Terwijl ik dit schrijf zit ik op het mooie nieuwe terras van de kliniek. Mijn laatste werkdag hier. Vanavond geven ze een afscheidsetentje. Dan wordt het allemaal toch wel heel echt. Ik kijk er ontzettend naar uit om terug te gaan naar huis, maar wat zal ik de levensstijl hier ook gaan missen.