De tijd gaat snel. Ik heb het naar mijn zin en voel me goed. Ik leer Bobo en de manier van leven kennen. Het bevalt me wel. Het went, de warmte, de mensen, het eten, de aandacht. Geen haast, geen stress.

Afgelopen weekend ben ik samen met Nicole en twee jongens uit Bobo naar Banfora geweest. Een toeristische plek met super uitzicht en mooie watervallen. Het gekke is dat ik zoiets in Nederland nooit zou doen. Nicole ken ik iets meer dan een week, en de jongens nog minder. Toch een fijn weekend gehad. Zwemmen, watervallen bezoeken, lekker eten. Een goede manier om iets van het land te zien en om mensen te leren kennen!

Zondagavond kunnen we dan onze wikkelrokken aan. Bij Nicole haar gastfamilie kleden we ons om. We zien twee nog levende kippen, vastgebonden. Feestmaal voor vanavond. Blij dat we er zo vandoor gaan.

De rok is typisch Afrikaans, niet heel charmant. Maar we horen er wel echt bij. Bijna iedereen loopt in dezelfde stof rond. ik vind het bijzonder om te zien dat veel mensen daar wel geld voor hebben.

We gaan die avond naar Kingsway, een bar in de stad. Het heeft een soort binnenplaats met in het midden een overdekte dansvloer waaraan ventilatoren hangen. Niet verkeerd. Daaromheen tafels met stoelen. Er wordt typisch Afrikaanse muziek gedraaid. Gezellige boel. Vrouwen met kleine babytjes op hun rug geknoopt, dansend. In Nederland zou de kinderbescherming al zijn gebeld... We hebben een leuke avond en we gaan niet al te laat naar huis. Tijd om te slapen.

Op maandag spook ik niet heel veel uit. Er wordt niet veel gedaan in de stad door de feestdag van gister. Veel mensen hebben een extra vrije dag. Daarom begin ik woensdag in de kliniek. We moeten wat papierwerk in orde maken en ik lunch samen met Nicole. Op mijn fiets trek ik veel bekijks. Je wordt hier als blanke erg vaak nageroepen en dat went nog niet echt. La blanche, toubabou!! Je hoort het bijna constant. Ik voel me hier soms net een attractie. Er maar niet te veel aandacht aan schenken.

Het is opvallend hoeveel mensen hier autopech/brommerpech hebben (wat ook niet heel bijzonder is als je kijkt naar de staat ervan), en dan is er helaas geen wegenwacht! Midden op de weg staan ze stil. sleutelend aan auto's die van ellende het liefst uit elkaar vallen. In Nederland zouden we ons druk maken en moet het allemaal zo snel mogelijk worden opgelost, hier kent men weinig stress. Het komt wel goed.

Op dinsdag is er weer wondzorg in het dorp. Samen met Marie en Judith. Weer op mijn fiets eerst richting kantoor. Wondzorg op de basisschool is leuk, de meeste kinderen echte schatjes. We gaan daarna nog even in het dorp kijken. Dit is toch wel andere koek. Erg primitief, maar de mensen die hier wonen lijken tevreden. Ze zijn vrolijk en genieten van kleine dingen.

Vervolgens nog weer naar de kliniek, CV inleveren inclusief sollicitatiebrief. De kliniek moet het werk wat ik ga doen wel kunnen verantwoorden. De volgende dag wordt ik om 8.00 verwacht.

'S middags ga ik met Fatou mijm gastmoeder aar de markt. Ze gaat nog naar school en leert daar om kleding te maken. We gaan de hele markt over op zoek naar de mooiste stoffen en kraaltjes. Ze kent veel mensen, maar de markt is wel een plek waar je als blanke erg veel bekijks trekt, ik ben dan ook blij als we na 2 uur weer huiswaarts gaan.

Woensdag dan eindelijk naar de kliniek. Hier blijkt dat ze toch wel erg graag een diploma willen zien... ojee. Die heb ik nog niet binnen! Weer op naar de hoge baas. Ik log via internet in en kan laten zien dat ik sta ingeschreven op de hanze hogeschool. Dat is blijkbaar voldoende want hij gaat vervolgend meteen akkoord. Daarna nog een uitgebreide rondleiding in de kliniek. De volgende dag beginnen op wondzorg, ik heb er zinin.

De eerste ochtend op de wondzorg is interessant. Ik ben verbaasd over de manier van werken en wat ze allemaal mogelijk maken. Dit had ik niet verwacht. Er zijn handen genoeg en over het algemeen weten ze goed waar ze mee bezig zijn.

Ik ben verbaasd maar ook verrast over de kliniek. Het is fijn om te zien hoever ze al zijn en dat ze veel kunnen betekenen, voor mij betekent dit het aanpassen van verwachtingen en doelstellingen. Ik had gedacht ergens te komen waar ik heel hard nodig zou zijn maar aan de andere kant ben ik ben blij om te zien dat mensen hier zo goed geholpen kunnen worden voor heel weinig geld. Ik hoop, wanneer mijn Frans beter wordt en ik de mensen en de kliniek beter leer kennen ik mijn steentje kan gaan bijdragen. Dit heeft tijd nodig en die heb ik gelukkig.

Vrijdagochtend is een ochtend om niet snel te vergeten. Ik zie hoe twee nog hele kleine baby'tjes besneden worden, hier in Afrika de normaalste zaak van de wereld, voor mij een moment waarop ik me afvraag wat ik hier doe. Het babytje wordt op een houten bankje neergelegd. 1 persoon houdt z'n beentjes vast, de ander doet het werk. Onsteriel en zonder verdoving. Met tranen in m'n ogen kijk ik naar het mooie kleine babytje dat zoveel pijn moet doorstaan. Na 10 minuten is het klusje geklaard en neemt de moeder het babytje weer mee. Ik ben nog steeds verbaasd over wat ik zojuist heb gezien. Ongeloof bij mij, maar hier traditie en de cultuur. Niemand kijkt er raar van op.

Daarna nog bij vaccinatie's gekeken. Er is een vaccinatie programma welke niks kost. Heel fijn. In groepjes van 6 worden vrouwen met hun baby'tjes naar binnen geroepen, routine klusje. Met z'n allen op een rij. Super efficiënt. Alles wordt keurig genoteerd.

Emoties hier gaan op en af. Ik ben blij dat ik hier ben en het is een groot avontuur. Ik leer veel, over de cultuur maar ook over mezelf. Vervolgens gebeurt er iets waardoor ik me afvraag wat ik hier aan het doen ben en denk ik aan thuis en de enorme verschillen.

Donderdagavond vraagt Fatou me of ik van étoiles hou. Ik heb geen idee wat het is en vraag het haar. Ze pakt m'n hand, loopt met me naar buiten en kijkt omhoog. Dat zijn sterren. 'J'adore les étoiles.' Ik kijk haar aan en besef hoe goed ik het bij haar getroffen heb. Toen ik hier vorige week woensdag kwam voelde ik me ongelukkig maar Fatou is ontzettend lief en zorgt goed voor me. Hier hou ik het nog wel 11 weken uit!