Ik ga verhuizen! Of in ieder geval daar lijkt het op, al twee weken lang. Geen gekke dingen zoals de vorige keer, maar samen met mijn gastfamilie. Maar laat ik weer beginnen waar ik gebleven was, de zondag aan het zwembad.

Die zondag ging ik dus samen met Judith en Nicole naar het zwembad. Niet zozeer om alleen te zwemmen, maar ook om te proberen een beetje bruin te worden. Na drie naanden Afrika kun je niet even blank thuiskomen als dat je vertrokken bent. Maar dat klinkt makkelijker dan het is. We zijn in de warmste maand van het jaar aanbeland en dat is te merken aan alles! Dus vooral de schaduw en het verkoelende water opzoeken. 's Avonds kijk ik samen met mijn gastzusje Ana naar een smurfenfilm en dan is het weekend weer voorbij, op naar een weekje werken in de kliniek.

We krijgen op maandag veel complimenten. Alle mensen vinden het rode hek mooi en vinden het er meteen al meer als een kliniek uitzien. Een vrouw met een dikke vinger krijgt een beetje lidocaïne ingespoten waarna meteen het mes erin gezet wordt. Auw! De vrouw weert zich kranig maar o wat moet ze veel pijn hebben. In de nacht is er weer geen stroom, zoals bijna iedere nacht. Zonder ventilator slapen is eigenlijk niet te doen. Soms wissel ik halverwege de nacht van tshirt omdat de eerste nat is geworden van het zweet. Ieuwww.

Na de enorm warme nacht meld Judith zich ziek. Nornaal gesproken kan ik bij Judith achterop de brommer naar de kliniek. Vandaag pak ik mn fiets! De heenweg de normaloe route, benieuwd als ik ben zoek ik op google maps de afstand, 7km, netjes dacht ik. Maar dan zie ik op de kaart dat er ook een route tussendoor moet zijn die vele malen sneller is. De terugweg besluit ik die route te nemen, en wonder boven wonder kom ik minstens een keer zo snel thuis aan! Een goede ontdekking:)

's Middags ga ik langs de tailleur om m'n broek op te halen. Na twee uur wachten en een broek die te krap genaaid is besluit ik een taxi te nemen naar huis, voordat het donker wordt, en later deze week terug te komen. Onderweg zie je hier altijd zoveel. Ezels die geslagen worden.., kindjes die in blote kont in het zand spelen. Plassende kindjes midden op straat. Kindjes van een jaar of zes die alweer met een ander kindje op hun rug rondlopen..

Woensdag is het rustig in de kliniek. Een vrouw die de dag ervoor nog heel erg ziek was en een bloeddruk van 60/40 had was alweer een stuk opgeknapt en zag er al veel beter uit. Die middag gaan we weer aan de slag om te verfen. Dit keer blauw op de deuren en ramen. Een gezellige middag. 's Avonds is er stroom. Wiehoeee.

Donderdagochtend weer naar de kliniek. Regelmatig zijn er operaties maar ondanks dat de operatiekamer mooi is opgeknapt blijft het er enorm warm. Respect voor de twee mannen die hier aan het werk zijn, ik zou het niet kunnen. In de middag voor de laatste keer Franse les. In de avond gaan we naar een concert. Typisch afrikaans, een gezellige boel. Leuk om meegemaakt te hebben!

De volgende dag naar banankélédaga, wondzorg op de basisschool. De middagen doe ik nog steeds rustig aan. De ereader is een uitvinding, er zijn al heel wat boeken gelezen.

Zaterdagochtend ga ik samen met Judith naar het muziek museum. Dit klinkt meer als dat het is. Het was vooral zweten geblazen en proberen een beetje te begrijpen wat de vriendelijke Afrikaan ons wilde vertellen. Na een uurtje is het mooi geweest, tijd om vocht aan te gaan vullen.

's Middags een uitje met gastzujse Ana en haar vader Mamadou. We gaan in zijn supersnelle auto naar guinguetta om heerlijk aan het water te zitten en kippenpoten te eten. We besluiten om vervolgens nog te gaan zwemmen. Tijdens het keren van de auto bedenkt Mamadou dat ik ook wel kan rijden, natuurlijk stribbel ik eerst tegen. Ik heb inmiddels acht weken geen auto meer gereden en deze auto is toch wel wat anders dan ik gewend ben. Maar hij dringt eropaan en voordat ik het weet rij ik ervandoor. Natuurlijk mag ik even uitproberen hoe snel die is, leuk! Bijna weer in Bobo aangekomen overweeg ik de auto aan de kant tezetten zodat we kunnen wisselen. Het verkeer op de fiets trotseren is al een uitdaging. Laat staan in zo'n dikke auto. Maar goed, we hebben onze bestemming bereikt en hij was erg te spreken over mijn autorijkunsten, fijn! Nog even afkoelen in het zwembad en dan naar huis. Zoals het nu lijkt maandag verhuizen.. ik ben benieuwd want echte plannen maken houden ze hier niet zo van geloof ik.

Op zondag ga ik naar het verjaardagsfeestje van Judith! Niet omdat ze jarig is, maar omdat haar gastfamilie bedacht heeft dat het leuk is om haar Burkinese verjaardag te vieren nog voordat ze weggaat. Muziek, lekker eten, stroomuitval, een tweeling van een 1 jaar en 5 maanden die bier te drinken krijgt van hun vader (en niet een beetje!). Al met al een leuke avond. Al is dat van de stroomuitval en bierdrinkende tweeling natuurlijk niet zo leuk.

Maandag ga ik alleen naar de kliniek. Op mn fietsje de korte route! Ik trotseer een stel overstekende koeien, hier de normaalste zaak van de wereld, maar op mn rode fiets voelt het toch niet heel prettig. Deze ochtend heb ik veel werk te doen! Onder andere een grote beenwond. In de wachtruimte ruik ik de wond al van een paar meter afstand. Maar natuurlijk laat ik me niet meteen kennen en begin het oude, ontzettend vieze verband af te rollen en wat ik dan zie is voor mij schrikbarend. Tijdens het afwikkelen vallen er tientallen maden van ongeveer een cm per stuk uit het verband. Ik begin al te roepen ce pas bon, ce pas bon! Wat zoiets betekent als, het is niet goed! Maar dan leggen ze me uit dat ze ze er zelf ingestopt hebben voor de wondgenezing. Opzich een geruststelling maar het maakt het er niet minder vies om! De wond ziet er voor zo'n grote beenwond opvallend schoon uit maar ik ben blij dat ik de maden er niet weer opnieuw hoef tussen te stoppen. Wond schoonmaken en opnieuw verbinden, en wat ben ik de man dankbaar die alle maden bij elkaar gezocht heeft. Brrrr. Achteraf schrijf ik dit met een glimlach.

Die middag heeft Marie de Nederlanders die op het moment in Bobo zijn uitgenodigd om bij haar thuis koningsdag te vieren! Dat is natuurlijk niet verkeerd aangezien het toch jammer is om dat te missen.

Dinsdag, woensdag en donderdag zijn er weer operaties in de kliniek. De temperatuur in dit hokje loopt zo hoog op dat het zweet van de operateur letterlijk op de patiënt druppelt. We willen dus eigenlijk nog gaan kijken naar de mogelijkheid naar het kopen van een kleine airco die dan tijdens de operaties gebruikt kan worden.

Donderdagmiddag hebben we een uitje met onze Franse lerares Ilonka. Judith vertrekt 4 mei en dit is een soort afsluiting. We gaan naar de plek waar ooit een dierentuin is geweest, maar tegenwoordig alleen nog Lolita, een gorilla woont. In de avond vind het afscheid van Judith in de kliniek plaats. Er worden boompjes geplant als soort van dank voor ons werk en het investeren in de kliniek. Als we ooit terugkomen kunnen we zien hoe ze gegroeid zijn. Er is voor heerlijk eten gezorgd en het is fijn om te merken hoe dankbaar ze zijn.

Vrijdag is het de dag van de arbeid. De scholen zijn dicht. We gaan wel naar het dorp om te kijken of er wonden zijn die verzorgt kunnen worden. Het dorp is echt weer een ander leven op zich. Ik kan het niet bescrijven. Het is ontzettend minimalistisch. Ze hebben zo weinig. Het is vermoeiend om hier te zijn.

Na de siësta is er ineens een soort verbouwing aan de gang, wat denk ik betekent dat we gaan verhuizen. Maar ja, je weet het hier maar nooit. De helft van de inboedel staat inmiddels buiten. De kasten worden leeggegaald, ook die op de kamer waar ik slaap. Een kast vol met kleding van Ana. Tijdens het leegruimen gaat een ontzettend dikke muis ervandoor. Gelukkig meteen richting de deur. Gillend spring ik op het bed, waarna mijn gastmoeder me hartelijk toelacht, of uitlacht. Fijn dat ik niet wist dat ik al die tijd een kamer deelde met deze dikzak.

Op zaterdagochtend ga ik samen met Judith naar de markt om stof te kopen voor iets moois voor Ieteke en Marianne. Ieteke weet wat ze wil en heeft me een foto gestuurd. Aan de ene kant fijn, aan de andere kant noeilijk om te vinden wat ik wil. Opnieuw zweten geblazen. We worden geholpen en nadat ik een foto laat zien van de juiste kleur worden we de hele markt overgenomen naar uiteindelijk een perfect stofje! Ook voor Marianne vind ik een hele mooie, Afrikaans maar niet té. Perfect! Helemaal blij vervolgens cola drinken en een hamburger eten. Ik ben benieuwd hoe het ervoor staat met de verhuizing.

Helemaal niks dus. Geen beweging. De halve inboedel staat nog precies op hetzelfde plekje. De hele dag wordt er verder niks uitgespookt terwijl er volgens mij nog genoeg te doen valt! We zullen zien, mijn koffer staat startklaar en ik ben gelukkig erg flexibel ;).

Ik ben benieuwd, dat we gaan verhuizen staat vast. Wanneer blijft nog even spannend. Wat voor huis is ook nog een vraagteken. De reden weet ik wel en die is als volgt: Mamadou, de rijke (heel erg rijke) vader van Ana heeft een plek nodig om zijn was te laten drogen. Daarom heeft hij bij hem in de buurt een huis geregeld, zodat daar de was kan drogen! Goed, bijzonder. Ikzelf had denk ik een andere oplossing gezocht.

En ondanks dat het heel goed met me gaat, begin ik er naar uit te kijken om weer richting Nederland te gaan. Maar nu eerst, genieten van de tijd die ik hier nog ben. Ik schrijf dit allemaal op en eigenlijk is er dan nog zoveel meer te vertellen, dat moet dan maar bij thuiskomst! :).