Ik ben over de helft! Voor mij vliegt de tijd voorbij. De afgelopen twee weken ben ik samen met Judith druk geweest met het opnkappen en werken in de kliniek. En ik zeg, het resultaat mag er zijn. Daarnaast ben ik hier vaak moe en futloos, de warmte lijkt alleen maar erger te worden. Als het al dik 40 graden in de schaduw is, wil ik niet eens weten hoe warm het in de zon zal zijn.

Dinsdag, al bijna twee weken geleden, krijgen we de eerste offerte voor het opknappen van de kliniek. Deze is onder andere voor het netjes maken van alle buitenmuren, het betegelen van het toilet en het terras. We geven goedkeuring en al snel komt er een ezel met het werkmateriaal aan. We kunnen van start! Nou ja, de werklui. Tegelen is, denk ik, niet echt mijn ding. Tevreden kijken Judith en ik toe hoe er in de openlucht sauna hard gewerkt wordt.

Woensdag komen we weer in de kliniek en blijkt dat er de vorige dag nog hard gewerkt is. Bijna alle buitenmuren zijn al met een soort cement bewerkt. In de kliniek komen af en toe mensen binnen gelopen voor een consult. Het werktempo hier is toch wel anders dan in Nederland en dat blijft wennen. Hard werken is hier niet aan de orde. En met de warmte hier is dat misschien ook niet zo verkeerd. Af en toe krijgen zowel Judith als ik een zweetaanval. Zaak is dan om rustig te gaan zitten en vooral niet te gek te doen. Solo, de schoonmaker wil met alle liefde koud water voor ons kopen halverwege de ochtend. Dan kunnen we ons vochtverlies weer iets aanvullen.

Op donderdag kan ik helaas niet naar de kliniek. Ik heb de hele week al buikloop, maar in deze situatie is het onmogelijk om van huis weg te gaan. En ben ik vooral ook heel blij dat we hier thuis een europees toilet hebben. Ik neem loperamide en smecta, dit zou goed moeten werken bij buikloop, maar dit helpt nauwelijks. Daarom maar wat meer nemen dan aangegeven is, zodat ik 's middags toch naar Franse les kan.

Vrijdag moeten we tegels uitzoeken voor zowel het toilet als het terras. Kritisch als we zijn, zijn we niet meteen tevreden met de keus van de werklui. Ze worden dus opnieuw op pad gestuurd voor andere tegels. Dat lijkt al beter! Ze gaan meteen aan de slag. Het toilet (een gat in de grond) ziet er echt stukken beter uit, en vooral de hygiëne komt het ten goede. Het terras komt er vooral veel netter uit te zien. Op de terugweg naar huis verbaas ik me over wat ik zie. Op vrijdagmiddag gaan de moslims hier naar de moskee om te bidden. Er zijn zo ontzettend veel mensen dat dit lang niet allemaal in de moskee past. De oplossing is simpel. De boulevard, de grootste geasfalteerde weg van Bobo, wordt gedeeltelijk afgesloten. De weg wordt gebruikt als parkeerplaats voor de honderden brommers, maar ook als plek om te bidden. Alle mensen zitten op een matje op de asfaltweg, alle hoofden dezelfde kant op. Een bijzonder gezicht.

Op zaterdag ga ik samen met Judith naar de markt. Als blanke is dit niet bepaald een leuk uitje, want iedereen kijkt je aan en roept je na. Maar we zijn hier met een doel, op zoek naar een leuke stof om naar de tailleur te brengen! We slagen redelijk snel en gaan dan ook snel weer van de markt af, voordat we weer een zweetaanval krijgen.

De rest van het weekend staat in het teken van reposeren. Zonder daadwerkelijk iets uit te voeren wordt je toch al snel moe van de warmte en de taal.

Maandag laat ik bloed prikken, kan geen kwaad om halverwege even te kijken of alles in orde is. Ik arriveer wat later bij de kliniek, ze zijn dan net begonnen met het opereren van een liesbreuk! Ik kom te laat aan om helemaal te zien hoe het in zijn werk gaat, maar voor zowel Judith als mij is het duidelijk dat deze operatiekamer ook echt een opknapbeurt nodig heeft. Tegels op de vloer zodat er in ieder geval schoongemaakt kan worden. We vragen opnieuw om een offerte zodat we die de volgende dag kunnen bekijken. 'S middags bedenk ik met mijn gekke hoofd dat ik op de fiets wel de bloeduitslag kan gaan ophalen omdat ik geen idee heb hoe ik aan een taxi moet uitleggen waar ik heen moet. Dit was een ware workout! Na 1.5u toch weer met een goede bloeduitslag thuis! Meteen een koude douche gepakt en de rest van de avond niet veel meer uitgespookt.

De volgende dag krijgen we een nieuwe offerte, hmm, dit lijkt ineens wel heel duur. Het zou ons niet verbazen als het werkmannetje hoopt grof geld aan ons te kunnen verdienen en verwacht dat we meteen akkoord zullen gaan. Daarom wordt een tweede werkmanntje gevraagd. Die kan het een stuk goedkoper dus die krijgt de opdracht! Achteraf zijn we daar blij mee want het was supersnel klaar en de vloer ligt er strak in. Daarnaast zijn ook de wanden geverfd zodat het goed schoon gehouden kan worden.

Het werken in deze kliniek voelt soms als doktertje spelen, maar dan in het echt. Judith en mij wordt gevraagd patiënten met buikklachten of respiratoire klachten te onderzoeken en vervolgens een diagnose te stellen. Daarna mogen we medicatie voorschrijven. Ik ben toch blij dat ze ons hierbij te hulp schieten want medische diagnoses stellen en vervolgens medicatie voorschrijven doe je in Nederland niet als verpleegkundige.

Een verpleegkundige heeft hier een ander aanzien dan in Nederland. Zo gek is dat ook niet. In Burkina Faso worden niet veel mensen opgeleid tot arts. Degene die wel de opleiding afgerond hebben vertrekken vaak naar het buitenland omdat daar simpelweg meer geld te verdienen valt. Daarom worden de taken van arts al snel de taken van een verpleegkundige.

In de middagen volg ik franse les en doe ik rustig aan. Samen met Solo gaan we op pad om verf te kopen. Het idee is om de ramen, de deur en de poort zelf te gaan verfen zodat de kliniek er een stuk frisser uit komt te zien. De mannen van de kliniek lijkt grijs wel wat, we komen uiteindelijk thuis met rood en blauw. Een stuk vrolijker!

Op donderdag tref ik het want dan wordt in de nieuwe, nette operatiekamer een dubbele liesbreuk geopereerd. Zo steriel mogelijk wordt dit geprobeerd, maar dit blijkt toch best lastig. De steriele doeken zijn op en daarom wordt de binnenkant van de verpakking van de steriele handschoenen gebruikt als steriel veld. Slim bedacht, maar ik vraag me af hoe effectief dit is. Dezelfde schorten en mondkapjes van eerder deze week worden aangetrokken en met een beetje lidocaïne wordt het lokaal verdoofd. Als je het over verschillen wilt hebben is dit toch wel een hele grote in vergelijking met Nederland. De ruimte naast de wachtkamer. Waar je in Nederland toch niet zomaar de operatiekamer binnenkomt klopt hier regelmatig iemand om vervolgens de deur open te doen en een klets praatje te maken met de operateur.

Ik vind dat de verpleegkundige met als specialisatie operaties goed te werk gaat maar het is echt enorm warm in het kleine kamertje. De zweetdruppels vallen van onze hoofden en wanneer ze met de ene kant klaar zijn houden Judith en ik het voor gezien. Na ongeveer een half uur zijn ze ook klaar met de andere kant en mag de man op het naastgelegen zaaltje rusten. Nog geen twee uur later vertrekt hij richting huis.

Op vrijdag gaan we naar het dorp banankélédaga om wondzorg te geven op de basisschool. Dit was alweer een tijdje geleden dus het is leuk om er op uit te gaan. Er zijn veel wonden en eigenlijk hebben we te weinig spullen bij ons. Hier en daar wat improviseren werkt prima gelukkig. S avonds valt de stroom wéér uit. Twee weken terug was het vooral de week van geen water, deze week komt bekend te staan als de week zonder stroom. Overdag is het niet heel erg, maar zodra het om half 7 donker wordt zijn het lange avonden zonder stroom. Vroeg op bed en de ventilator startklaar, mocht de stroom het toch weer gaan doen.

Op zaterdag is het dan zover, tijd om zelf de handen uit de mouwen te steken. Dat wil zeggen, tijd om te verfen! We besluiten om met de poort te beginnen. Zodra we onze eerste halen zetten zijn Judith en ik heel erg teleurgesteld. Hoe in onze gedachten het mooi rood zou moeten worden lijkt dit meer op hele waterige waterverf die nooit dekkend gaat worden en bij de eerste de beste regenbeurt er weer af zal gaan. Solo besluit een werkmannetje te bellen en deze komt al snel. Hij gooit wat door de verf, roert nog eens goed en dan ineens begint het er op te lijken. Gelukkig! Uiteindelijk na een leuke middag met veel bekijks, (het is hier behoorlijk uitzonderlijk dat twee blanke blonde vrouwen een hek aan het verfen zijn) zijn we tevreden met het resultaat. Later deze week moeten we nog een keer aan de slag voor de ramen en deur van de kliniek.

Zodra alles af is willen we de voor en ná foto's op facebook plaatsen zodat jullie kunnen zien wat er allemaal gedaan is! Iedereen ontzettend bedankt voor het overmaken van het geld. De mensen van de kliniek zijn heel blij met de vorderingen. En wijzelf ook natuurlijk!

Vandaag gaan we een dag aan het zwembad liggen:)

À la prochaine!