Al bijna een maand geleden, de dag dat ik vertrok. 1/3 zit er alweer op. Nooit gedacht dat de tijd zo snel zou gaan. In de tussentijd al zoveel beleefd maar toch voelt het nog als de dag van gister dat ik afscheid nam. Afgelopen weekend ben ik verhuisd, ik zal uitleggen waarom.

Het begon allemaal in het weekend dat rustig zou verlopen. Ik kwam erachter dat er 20000 cfa miste, zo'n 30eu. Goed bij mezelf te rade. Ik begreep er niks van. Iemand moest het gepakt hebben, maar wie? En moest ik hier wel iets mee doen? Voor mij is het misschien niet heel veel geld, maar als je nagaat dat een gemiddelde serveerster 25000 per maand verdient en een kind hier voor 80000 een heel jaar naar school kan, is het wel veel geld.

Na een beraad met mezelf en na echt goed nagedacht te hebben besluit ik Fatou te vertellen wat ik ontdekt heb. Ze reageert aangeslagen en vraagt zich meteen af of ik haar verdenk. Nee, dat doe ik niet. Maar het is voor mij een naar idee dat er mensen in huis komen die blijkbaar niet te vertrouwen zijn. Hier heb ik het best moeilijk mee. Dit is de plek waar ik het meeste ben, en ik wil me er prettig voelen.

Dat dat geld verdwenen is, is jammer. Maar het idee dat iemand het gepakt heeft vind ik veel vervelender. Helaas gaan we voor dit probleem geen oplossing vinden. Het schijnt vaker te gebeuren. Ik zal dus nog beter op mijn spullen moeten gaan letten. Ik spreek met Marie af dat we het even aan gaan kijken. Ik voel me naar en niet meer zo op m'n gemak zoals eerst.

Op zondagavond staat er echter iets leuks te gebeuren wat me de gebeurtenissen thuis laat vergeten. We zijn uitgenodigd door Mamadou, de baas van Woelie, (Woelie is de man van Marie) om te komen barbecuen. Dat aanbod slaan we natuurlijk niet af! Marie had al verteld dat deze man geld te besteden had en hiervan was geen woord gelogen. Een super de luxe huis met alles erop en eraan. Hij heeft alle materialen over laten komen uit Europa en het huis is werkelijk prachtig. Zo'n huis verwacht je niet in Afrika. We hebben een gezellige avond. We beginnen met een glas bubbels en hapjes en ondertussen wordt door gebrek aan wind de barbecue aangestoken met behulp van een föhn. Het eten is heerlijk en het is fijn om een avond luxe te ervaren. We kijken nog een film in de bioscoop onder het huis en dan vertrekken we, want maandag worden we weer verwacht in de kliniek!

Zoals we wisten zijn er geen stagiaires aanwezig in de kliniek vanwege de vakantie. Op maandag gaan we aan de slag in de wondzorgkamer. We kunnen meer doen dan anders. De tijd gaat snel en voordat we het weten zijn we alweer klaar en kunnen we naar huis. 'S middags regent het voor de eerste keer sinds ik hier ben, even afkoelen. De rode zandwegen veranderen even in modderwegen. Dit duurt niet lang. Door de enorme droogte trekt het al snel weg.

Op dinsdag besluiten Judith en ik een kijkje te gaan nemen bij het consultatiebureau van de kliniek. In de kliniek komen vrouwen regelmatig met hun baby om te kijken hoe hun voedingstoestand is. Zo'n dertig vrouwen verzamelen zich in de kamer en krijgen eerst in het Dioula voorlichting, ik begrijp er dus werkelijk niks van. Vervolgens worden de vrouwen met hun baby één voor één naar voren geroepen. Het baby'tje hebben ze in een broekje gehezen waaraan ze aan de weeghaak gehongen kunnen worden. Een leuk gezicht. De één vindt het leuker dan de ander. Vervolgens worden ze gemeten. Deze gegevens samen laat zien of de kindjes misschien ondervoed zijn. Zodra dit geconstateerd wordt gaan ze kijken hoe ze dit gaan oplossen.

De baby's die hier in de kliniek komen zijn over het algemeen goed gevoed. Zodra ze beginnen te huilen wordt er melk gegeven, geen preuts gedoe. Zo zit de wachtkamer vol met vrouwen die hun baby'tjes voeden.

Ik voel me deze ochtend weer futloos en ook woensdag ben ik niet echt fit. Het lijken symptomen te zijn voor parasieten dus ik neem een aantal dagen medicatie hier tegen, in de hoop dat ik me niet zo vaak meer futloos en zwak voel. Ook de situatie thuis bevordert mijn gevoel niet echt. Ik voel me ongemakkelijk en heb het gevoel constant op mijn hoede te moeten zijn. Als ik wegga alle kostbaarheden meenemen, want je weet maar nooit.

Tijdens de Franse les woensdagmiddag hebben we het over de situatie en ik besluit met Marie te gaan overleggen. Wil ik nog 9 weken ergens wonen waar ik me niet meer op mijn gemak voel? Ik weet niet wie het geld gestolen heeft en ga ook niemand beschuldigen. Ik heb de situatie een paar dagen aangekeken maar mijn gevoel verandert niet. Dat zou het makkelijkste zijn. Alles vergeten en doen alsof er niks gebeurd is, maar dat lukt me niet. Daarom besluiten we dat het beter is dat er gezocht gaat worden naar een andere gastfamilie. In eerste instantie heeft dit niet mijn voorkeur, opnieuw wennen bij vreemde mensen. Maar ook ik zie in dat het de beste oplossing is voor dit probleem en om hier een leuke tijd te blijven hebben.

Donderdag en vrijdag weer in de kliniek, het begint al te wennen. Hoe ik de eerste keer met tranen in mijn ogen zat te kijken naar een besnijdenis, nu wen ik eraan en begrijp ik dat het hier heel normaal is. De communicatie is soms lastig. In het Frans red ik me redelijk, maar zodra er mensen langskomen die alleen maar Dioula spreken wordt het wel heel lastig. Een voordeel is dat de manier van werken hier ook anders is. In Nederland voer je een gesprekje met de patiënt en probeer je diegene op z'n gemak te stellen door onder andere uit te leggen wat je doet. Hier werkt men niet zo. De patiënt gaat zitten, jij doet je werk. De patiënt vertrekt weer. Geen vragen.

Ondertussen is Marie druk bezig met het zoeken van een nieuw gastgezin, en ik vraag me af hoe ik het aan Fatou ga vertellen als het zover is. Ondanks de grote cultuurverschillen en dat we elkaar niet altijd goed begrepen heeft ze het wel goed bedoelt.

Vrijdagmiddag gaan we eropuit. Samen met Nicole en Judith een middag touren op de brommer en relaxen bij la guinguetta. Vervolgens pizza eten. Marie heeft ondertussen laten weten dat ze een nieuw gastgezin heeft gevonden, de volgende dag kan ik verhuizen. Om Fatou niet de schrik van haar leven te bezorgen probeer ik in mijn beste Frans uit te leggen dat geld stelen voor mij een grens is en dat ik me niet meer gemakkelijk voel. Dat het niet aan haar ligt. Ze zegt het te begrijpen maar geeft ook aan dat ze het jammer vind dat ik wegga. Dat snap ik.

Ik pak mijn koffer in en om 12u komt Marie me ophalen om naar mijn nieuwe gastgezin te gaan. Fatou is duidelijk niet blij. Marie legt nog uit dat het niet aan haar ligt, even later zit ze huilend in mijn armen. Schuldgevoel dat ik haar zo verdrietig achterlaat. Maar ondertussen moet ik hier nog wel twee maanden zijn en moet ik ook aan mezelf denken.

Ze helpt nog met het vastbinden van mijn koffer bij Marie achter op de brommer, een hilarisch gezicht. Ik er op mn rode racemonster achteraan. Het is gelukkig niet zover. Het huis lijkt op het eerste gezicht luxer dan bij Fatou. Een tuin waar je heerlijk kunt zitten en madame Trauree die me hartelijk ontvangt. Het eerste gevoel is goed. Madame Trauree is de moeder van Mamadou, de man waar we gebarbecued hebben. Zijn dochtertje Ana van 10 woont hier ook. En Vivi, een nichtje van 24. Voor zover ik begrijp helpt zij ook in het huishouden.

De kamer is prima met een tweepersoonsbed en een klamboe. Marie en ik krijgen ook meteen te eten en dit smaakt goed. Vervolgens gaat Marie er weer vandoor.

Toen ik bij Fatou achtergelaten werd voelde ik me niet op mijn gemak. Het is ook nu weer spannend maar na een tijdje is dat gevoel al snel verdwenen. 'S middags fiets ik een rondje om de buurt te verkennen, gelukkig vind ik ook de kliniek in één keer, dat gaat dus goedkomen.

Voor zondag ben ik door Madame Trauree uitgenodigd om mee te gaan naar de kerk. Om 8.00 zit ik klaar en kort daarna lopen we naar de kerk, binnen twee minuten zijn we er. De kerk ligt bijna tegenover het huis.

In de kerk zijn we één van de eersten, dit geeft mij de kans om rond te kijken. Langzaam komen mensen binnen druppelen, bijna allemaal begroeten ze ons. Er komen vrouwen in blauwe gewaden binnen en vrouwen in rode. De linkerkant zit vol met kleine kinderen.

Iets voor half 9 wordt er begonnen met een gebed, niet in stilte zoals ik in Nederland gewend ben, iedereen praat door elkaar. Vervolgens wordt er gezongen. Een vrouw die ontzettend vals zingt begint en al snel doet iedereen mee. Uit tassen worden tamboerijnen en sambaballen tevoorschijn getoverd. Jongens met trommels nemen hun plekje voor in de kerk in. Het lijkt wel een feestje. Iedereen swingt mee en na ongeveer 15 minuten is het spektakel afgelopen. Dan zijn de solostukken aan de beurt. De vrouwen in blauwe gewaden bijten het spits af. Vervolgens die in het rood. Een groepje jonge meisjes en ook de linkerkant van de kerk, met alle kleine kinderen zingt een lied. Vervolgens allemaal nog een keer.

Dan zegt Madame Trauree, nu is het tijd om je voor te stellen. Ik kijk haar vol verbazing aan. Ze pakt m'n hand en staat op. De microfoon is al onderweg. Ik ben blij dat zij het woord neemt. 'Dit is Linda, ze komt uit Nederland. Ierland? Nee, Nederland. Ze komt twee maanden bij ons wonen. Ze is verpleegkundige en werkt in CSPS d'accart ville.' Ik word welkom geheten, iedereen applaudiseert. Eerst een beetje eng, maar ook wel bijzonder. Vervolgens kunnen we weer gaan zitten en begint de preek.

De preek die echt heel lang duurt. Eerst een zin in het Frans, vervolgens vertaald de man ernaast de zin naar het Dioula. Ik probeer mijn best te doen iets te volgen, maar dit geef ik al snel op. Na ongeveer een uur zijn de mannen klaar. Ik ben gelukkig niet de enige die nietaandachtig luisterd, hier en daar zitten mensen te knikkebollen. Het verbaast me niet. Na 3 uren is de kerkdienst afgelopen, ik zal niet zeggen dat ik dat jammer vind. Wel ben ik weer een bijzondere ervaring rijker!

Als we de kerk uitlopen moet ik even bij de uitgang wachten, een aantal mannen willen met me praten. Hmm, ik weet bijna al waar ze op uit zijn. Dit keer geen huwelijksaanzoek, maar de vraag of ik met hem meega naar huis. Ik hou me van de domme. Doe alsof ik ineens geen woord Frans meer spreek en zeg vriendelijk gedag. Dit lijkt voldoende. Opzoek naar Madame Trauree, die staat buiten te wachten gelukkig. Ik vraag haar nog wat het precies voorstelde, volgens mij probeerde ze me duidelijk te maken dat ik niet teveel van de mannen moest aantrekken. Drie jaar terug is ze zelf voor twee maanden in Nederland geweest, dus ik denk ook dat ze begrijpt dat de westerse cultuur heel anders is.

S middags ga ik met Vivi naar een soort markt hier in de buurt. Het is leuk om wat te ondernemen en dat er hier wat meer leven in de brouwerij is. Ik denk wel dat het goed gaat komen hier. Ik blijf goed op mijn spullen letten zodat zich niet weer zo'n vervelende situatie zal voordoen.

Vanaf zondagmiddag twee uur is er geen water. Dit betekent geen douche, wc doorspoelen, handen wassen etc. Eerst denk ik nog dat het mee zal vallen maar dit blijkt toch best lastig. Twee keer per dag een korte koude douche hier is geen overbodige luxe. 'S ochtends wordt ik zwetend wakker en 's avonds ben ik een echte afrikaan, onder het stof.

Als maandagochtend er nog steeds geen water is is dit toch wel heel erg vervelend. Gelukkig is er een klein beetje water op voorraad waar ik me mee kan wassen. Aankomend in de kliniek blijkt ook hier een groot probleem te zijn. Ik start bij wondzorg, maar alleen spoedgevallen worden geholpen. De anderen wordt gevraagd morgen terug te komen. Dit is misschien ook maar beter, want als er tussendoor niet schoongemaakt kan worden en geen handen gewassen kunnen worden zullen wonden alleen nog maar sneller infecteren.

Dan maar op naar het consultatiebureau. Wegen en meten van de baby'tjes. Echt leuk werk. Als dit klaar is nog helpen met vaccineren en dan is het alweer bijna 11 uur. Al het werk is klaar voordat het te warm wordt.

Ik zeg de collega's gedag, maar dan ineens roept de majoor me. Ik moet bij hem op kantoor komen. Hmm spannend. Hij vraagt me wat ik ga doen. Ik zeg dat het werk voor vandaag klaar is en ik richting huis ga. Hij kijkt bedenkelijk. 'Geen wonden meer? Geen vaccinaties?' Voor zover ik weet niet. De wachtkamer is leeg. Vervolgens wenst hij me een prettige dag en tot morgen.

Ik vraag me af of dit gesprek positief of negatief was. Misschien was het gewoon interesse of vroeg hij zich af of het werk al klaar was. Geen idee. Ik heb het idee dat de collega's van de kliniek blij zijn met onze hulp.

'S middags hou ik siësta en eet ik sinaasappels van de boom naast het huis. Fruit is hier heerlijk! Ik schrijf m'n blog en op mijn telefoon is dat toch best veel werk. Maar als ik dan kijk naar hoeveel mensen het lezen is het zeker de moeite waard!

Op dinsdag is het erg rustig in de kliniek. Rond half 10 zijn de meeste mensen al geholpen. En zonder water wordt er hier toch minder ondernomen. Na het werk gaan we langs bij Marie om aan te geven dat het werk leuk en interessant is, maar dat we ons niet heel erg waardevol voelen. Marie gaat kijken of er een plek is waar onze hulp harder nodig is. Vervolgens nog rijst met pindasaus eten en op naar huis. Hier staat een teiltje met water klaar om me mee op te frissen. Inmiddels 48u zonder stromend water. Ik hoop dat er snel weer water is voor een douche!