20 dagen van huis. Ik geloof dat ik nog nooit zo lang ben weggeweest. Heimwee? Nee, gelukkig niet. Maar ik begin wel dingen te missen. Ondanks dat ik thuis al ontzettend waardeer, weet ik dat dit ik bij terugkomst nog veel meer zal zijn. Dan heb ik het niet alleen over een warme douche of het lekkere eten, maar vooral demanier waarop we met elkaar omgaan en het vertrouwde gevoel. Je kent elkaar en weet wat je kunt verwachten.

Afgelopen week heb ik weer veel beleefd. Op zaterdag ga ik samen met Fatou mijn gastmoeder naar la guingetta. Een riviertje op 15 km van Bobo. Het is er erg mooi en een fijne plek om je dag door te brengen. Voor het eerst valt me echt het grote verschil in cultuur op waarbij ik me ongemakkelijk voel. Fatou is een open en hartelijk persoon en heeft met alles de beste bedoelingen, maar voor mij soms moeilijk te begrijpen. Ze is erg aanrakerig en hier moet ik of aan wennen, of duidelijker mijn grenzen aangeven. Dit is lastig omdat ik bij haar in huis woon, me wil aanpassen aan de cultuur en gewoonten maar niet over mijn eigen grenzen heen wil gaan. Maar vooral wil ik ook haar goede bedoelingen niet aanvallen.

Onderweg hebben we een discussie. Ik vertel haar het vervelend te vinden dat mensen constant toubabou of la blanche roepen. Fatou begrijpt me niet en zegt dat het normaal is omdat ze mijn naam niet kennen. Ze kunnen dan toch ook bonjour zeggen? We hebben hierover duidelijk een andere mening. Voor mij voelt het haast discriminerend, maar dit is volgens Fatou absoluut niet waar. Hier ga ik dan maar vanuit.

Dan stoppen we ineens onverwachts bij haar familie.Ze spreken alleen dialect en Fatou haar broertjes en zusjes willen allemaal wat van me. Ik voel een verplichting maar weet niet precies wat deze inhoudt. Iedereen maar een hand geven en netjes begroeten zoals ze dat hier doen. Na niet al te lange tijd huiswaarts.

'S avonds ga ik met Fatou naar een Franstalige film over Burkina. Eén keer maar nooit weer. De bioscoop ziet er best netjes uit, vergelijkbaar met een ouderwetse Nederlandse bioscoop. Maar de film duurt ontzettend lang en ik begrijp maar heel weinig. Op een gegeven moment valt de stroom uit... eerst wachten we nog een tijdje in afwachting of de film nog vervolgt gaat worden. Na bijna een halfuur besluiten we maar naar huis te gaan. Met de stroom hier weet je het maar nooit. Blij dus als ik in mijn bed lig.

Zondag touren met Nicole op de scooter. Het is momenteel niet heel mooi weer. Het is vaak bewolkt maar de warmte blijft. Het waait en de lucht zit vol met stof. Veel mensen rijden hier met een mondkapje voor. Door de slechte hygiene en de vuile lucht wordt je hierdoor extra snel ziek.

In de middag een promotiewedstrijd voor DIO 1 in Hoorn. Baal ik even behoorlijk dat ik er niet bij kan zijn! Gelukkig word ik constant op de hoogte gehouden en wat super dat het gewoon gelukt is! Nooit gedacht dat het van zo'n grote afstand nog zo spannend kon zijn. Nog even skypen met Marianne kort na de overwinning zodat ik een beetje mee kan sfeer proeven. Wat leuk dat dat mogelijk is en om iedereen zo vrolijk te zien. Wij zijn de eerste lichting vrijwilligers die hier internet kunnen hebben, het is hier pas sinds kort dus we hebben enorm geluk daarmee!

'S avonds gaan we naar de bar Kingsway om te dansen. Ik heb al het gevoel dat mijn darmen in opstand komen en maandagochtend blijkt dit dan ook het geval. De loperamide heeft helaas niet geholpen. Ik doe nog een poging om richting de kliniek te gaan maar merk al snel dat het 'm niet gaat worden vandaag. Een dag zwetend en futloos in bed als gevolg. In de avond gaat het alweer een stuk beter en ik besluit de volgende dag weer aan de slag te gaan. Wondzorg in het dorp, leuk! Ik verbaas me iedere keer weer als ik bij deze basisschool kom. Er zijn 6 lokalen met ongeveer dezelfde afmetingen als in Nederland. In één klas zitten ongeveer 100 leerlingen. De lokalen zijn donker en de schoolmeesters en juffen slaan de kinderen af en toe alsof het de normaalste zaak van de wereld is.. ik vind het vooral heel naar om te zien.

Na de wondzorg heb ik dan eindelijk Franse les, dit kan ik wel gebruiken! Twee uur lang, is ook wel lang genoeg om de aandacht er goed bij te kunnen houden. Vervolgens gaan we nog naar een soort muziekgroep, omdat de andere vrijwilligster Judith graag les wil gaan volgen. In eerste instantie klinkt het nog niet zo mooi, maar hoe langer ze door trommelen des te beter het wordt. Een Afrikaans sfeertje, maar niks voor mij. Wel leuk om mee te maken. Op de terugweg nog langs de tailleur waar we vorige week stof hadden achtergelaten om een rok van te laten maken. Best leuk geworden!

Op woensdag weer aan de slag in de kliniek, bij de injecties en vaccinaties. Ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik heel veel kan bijdragen. Wel is het een interessante werkplek. Ik probeer af en toe dingen uit te leggen maar of ze het ook willen aannemen is de vraag. Ik doe in ieder geval wat ik kan met de beste bedoelingen. 'S middags weer franse les. Twee uur lang. Ik weet dat het belangrijk is maar in de hitte is het soms lastig mijn aandacht er constant bij te houden. Vervolgens ga ik samen met Judith de andere vrijwilligster mee naar de school waar onze Franse lerares docent Engels is. Ze leert de kinderen uit de brugklas het liedje 'Happy' van Pharrell Williams. Inclusief een dans, want zaterdag gaan ze optreden op school. Ook bijzonder om te zien hoe een middelbare school eruitziet, deze oogt in ieder geval beter dan de basisschool in het dorp.

Donderdag weer wondzorg in de kliniek. Het is niet heel druk en er zijn vandaag wel heel veel stagiaires, dus ik ben blij als ik ook iets kan doen. Met een stuk of 10 man staan ze te kijken hoe ik een lelijke wond op een enkel verzorg. Ik ben inmiddels gewend dat ze me corrigeren, maar dit keer kijken ze tevreden toe. Misschien krijgen ze toch wat vertrouwen in mijn kunnen, en ik daardoor ook. Een jongentje van een jaar of 4 komt alleen de wondzorg kamer binnen en geeft geen kik wanneer de grote brandwond op zijn bovenbeen verzorgt wordt. Net als het jongentje van een jaar of twee met zijn veels te grote slippertjes. De hechtingen die zonder verdoving gezet worden moeten haast wel pijnlijk zijn. Maar het jongentje zit rustig bij moeders op schoot en loopt net zo vrolijk weg als dat hij binnenkwam. Ik kan genieten van deze momenten, zien hoe dapper de kinderen zijn en waarschijnlijk ook hoe groot daarin de rol van de ouders is.

De collega's in de kliniek zijn allemaal ontzettend lief en hartelijk en willen van alles van me weten. Het advies hier is om te zeggen dat je getrouwd bent, dus als één van de mannen het me vraagt verspreek ik me bijna. Maar ja, ik ben getrouwd. En hoeveel kinderen heb je dan? He? Geen kinderen? Waarom niet? En waar is je ring? Leugentje voor eigen bestwil om huwelijks aanzoeken en stalkende mannen te voorkomen. En oja, Ieteke en Marianne jullie zijn bij deze ook getrouwd, anders hadden ze graag jullie telefoonnummers gehad!

Net als de rest van de week eet ik 's avonds een hoofd van een vis. In de soep, door de rijst. Overal gaat het doorheen. Vis genoeg! De vissenkop wordt in de pan gegooid met huid en al en ligt lekker te bakken. Het oogje wordt nog wel even verwijderd. Vandaag eten we met onze handen. Ik pas me aan en eet de dingen die ik te eten krijg, in Nederland zou ik waarschijnlijk geprotesteerd hebben en al deze nieuwe gekke dingen niet gedaan hebben. Ik overwin hier steeds meer en ben zelfstandiger dan ik ooit ben geweest!

Op vrijdag weer wondzorg op de basisschool in het dorp. Het is goed om te zien dat de lelijke wonden vooruitgang boeken en dat het project hier echt zinvol is. De komende twee weken is het vakantie dus dan helaas geen wondzorg in het dorp, dan kunnen we als het goed is volop aan de slag ik de kliniek omdat ook de stagiaires vakantie hebben. En dit is wel waar de kliniek voornamelijk op draait, veel stagiaires. Het is nog even zien of het zinvol is om na de vakantie van de stagiaires in deze kliniek aan de slag te blijven. Het is niet de bedoeling dat we de leerplek van de stagiaires afpakken! Dan zou het beter zijn om naar een plek te gaan waar onse hulp harder nodig is.

Dit weekend doe ik rustig aan. Niet teveel ondernemen en uitrusten. De siësta die mensen hier in de middag doen moet ik misschien ook maar aan gaan leren. Ik ben 's avonds op wat wel betekent dat ik altijd heerlijk slaap.

Ik vind het superleuk dat zoveel mensen m'n blog lezen! Allen dank daarvoor!! Foto's uploaden is me tot nu toe niet gelukt helaas. Ik hoop dat dit binnenkort ook gaat lukken.