Het is inmiddels donderdag 5 maart 17.00 als ik aan mijn eerste blog begin. Het is vier dagen geleden dat ik mijn familie en vriendinnen heb uitgezwaaid op schiphol. En al bijna een week geleden dat de surprise afscheids party plaatsvond!!! Hoog tijd om iets van me te laten horen! Laat ik beginnen bij het begin.

Afscheid nemen bestaat niet. Ondanks dat ik zoveel zin heb in deze reis is het niet makkelijk om voor 3 maanden naar het nog onbekende Burkina Faso af te reizen en alle lieve mensen in Nederlands achter te laten. Iedereen een dikke knuffel. Niet te lang treuzelen en hup door de douane. Even zwaaien nog... tot over 3 maanden. Toch wel best lang.

Wachtend tot het vliegtuig vertrekt voel ik me erg kalm. Ik had verwacht misschien angstig te worden en niet meer weg te willen. Dat valt alweer mee! Meteen de kans genomen om in mijn dagboek te schrijven die ik van mijn vriendinnetjes heb gekregen! Goed idee ;)

Tijdens de reis zit ik naast een aardige man. We kletsen wat, in het Frans wel te verstaan. Na 10 minuten kom ik erachter dat deze man gewoon Nederlands spreekt.. ach alvast even oefenen kan geen kwaad;) hij weet me te vertellen dat het vliegveld in Casablanca niet te vergelijken is met schiphol. De aardige man had niks overdreven. Het was geen fijne plek. Ik raak nog in gesprek met een Nederlandse jongen waardoor ik me wat minder alleen voel en de wachttijd toch iets sneller lijkt te gaan. Na 4 uren op naar het volgende vliegtuig!

Het vliegtuig naar Ouagadougou vertrekt iets later dan gepland. Er komt een vrouw uit de United States naast me zitten die meteen gezellig begint te kletsen. Fijn die contacten onderweg! Ze werkt voor de ambassade, mocht er iets zijn kan ik haar altijd bellen. In Niamey stoppen we nog een keer. Nadat er veel mensen zijn uitgestapt en weer ingestapt is het nog drie kwartier vliegen naar Ouagadougou. Bijna ben ik er!

Rond 615 Nederlandse tijd landen we. Na veel invullen van allerlei formulieren en het oneindig controleren van paspoort en visum kom ik rond 710 de douane door (610 Burkinese tijd). Hier zie ik al snel een bordje met mijn naam en Mandé met een grote lach. Hij spreekt Engels, handig! Hij pakt mijn koffer en we lopen naar zijn auto. Voor zover dit nog auto te noemen is. Ik geloof nooit dat zo'n auto nog in Nederland rond zou mogen rijden. Maar goed. Het is al warm en met de ramen open rijden we naar het hotel. Contact met Marie, sms naar mem. Die ook weer gerustgesteld. Onderweg naar het hotel zie ik al zoveel nieuwe indrukken, maar eigenlijk ben ik te moe om dit allemaal in me op te nemen. Ik spreek voor 's middags om 15.00 een stadstour af. Maar nu eest maar een paar uur slapen. Ik sta nog wel even versteld van de man die mijn koffer (van precies 23 kg) op zijn hoofd, de trap op naar mijn kamer draagt. Très bien et Merci beaucoup!!

De kamer is voor Afrikaanse begrippen netjes en heeft een airco, heeeel fijn in deze warmte:) rond 13.00 ga ik uit bed op zoek naar het wifi wachtwoord. Deze heb ik al snel gevonden. Blij om even contact met thuis te hebben, ik voel me toch wel alleen hier in deze grote onbekende stad. Ik word om precies 15.00 opgehaald voor de stsdstour, wat hier echt wel bijzonder is! Afrikanen en op tijd komen schijnt een lastige combinatie te zijn.

De stadstour geeft me een goede indruk van Burkina. Je ziet hier op de weg van alles! Iedereen lijkt hier altijd buiten te leven. Overal zijn winkeltjes en kraampjes langs de weg! Vrouwen met manden op hun hoofd en baby's op hun rug geknoopt. Ezels die karren trekken maar ook gewoon auto's en vooral veel brommers.Als blanke trek je hier in ieder geval veel bekijks. Ik koop nog water en wissel geld voor cfa's. €1,- is 650 cfa. Even wennen.

's Avonds eet ik een bord spaghetti en besluit vroeg te gaan slapen. Ik ben moe van de reis maar ook vooral van de nieuwe indrukken!

Na een goede nacht wordt ik wakker met, ik denk, een salamander op mn klamboe. Ik probeer me er niet teveel van aan te trekken. Dit blijkt best lastig. Misschien went het! Om 9.00 haalt Mandé me op en brengt me naar de plek waar de bus naar Bobo Dioulasso gaat. Om 10.10 vertrekt de volle bus met afrikanen voor een 6u durende rit naar mijn eindbestemming. Op de geuren en het plassende meisje naast me in het gangpad ( ik kon net optijd mijn voeten wegtrekken) viel het allemaal best mee. Moeders dweilt met een doek de vloer wat droog en aangezien niemand hier van op lijkt te kijken probeer ik maar niet te verbaasd te kijken...

Na zes uren in de bus dan eindelijk in Bobo! Bij het uitstappen van de bus zie ik Marie en Nicole. Fijn!! Ze brengen me naar Villa Rose, een mooi hotel hier in Bobo. We kletsen wat en 's avonds eten we samen bij een mooi restaurant. Vervolgens slapen. Ik ben kapot! Maar de eerste indruk is goed!!!

Later meer over de woensdag en donderdag!!!